Ύφασμα και βέλος

Γκρεμίστε τους εχθρούς
πείτε πως ποτέ δεν υπήρξαν
λάφυρα και λάβαρα ποτέ δεν επιδοκιμάσατε .
Συμπεριφορές λαβωμένων ποτέ δεν κρατήσατε.
Δεν φτύσατε τον ήλιο κατάμουτρα.
Την σελήνη την γιορτάσατε με όλες τις αισθήσεις.
Το βρεγμένο χώμα το μυρίσατε.
Τα ποιήματα τα αγαπήσατε, όχι όμως περισσότερο από έναν γιατρό του κόσμου.
Όχι περισσότερο από ένα παιδί με τρόμο στο βλέμμα.
Τότε η ποίηση δεν θα ήταν κύκλος.
Δεν θα υπήρχε στην μέση του κύκλου ο χρόνος ο ιερός και η ιεροπραξία.
Ίσως κάθε ποίημα να είναι σαν αυτό το λουλούδι που ανθίζει στην άκρη ενός γκρεμού γκρίζου.
Κι ίσως να υπάρχαν περιθώρια να ζούμε σαν άνθρωποι..
Κι όχι σαν φρικτά ομοιώματα...