To καράβι

Κι ήρθε η ώρα, ο πατέρας-βασιλιάς να κάνει θυσία στους εχθρούς την κόρη του,
να πάψουν οι εχθροπραξίες κι η πείνα που εμποδίζει την καθαρή σκέψη...
Ακούμπησε την χλωμή κόρη του επάνω σε ένα κορμό δέντρου.
Είδε ο κορμός κι αγριεύτηκε...
Όταν το σπαθί έπεσε ξεχωρίζοντας το σώμα από το κεφάλι όλα γύρω μάτωσαν...
Ακίνητο το δάσος και τα πουλιά.
Κι όλα από την θυσία εξαφανίστηκαν...
Μονάχα το χέρι έμει...νε...
Το πήρε με σπαραγμό ο βασιλιάς, το δωσε στους εχθρούς του...
Κάθε που το ρολόι χτύπαγε δώδεκα, έδειχνε το χέρι στην Ανατολή.
Έπειτα στην Δύση...
Μπερδεύτηκαν οι εχθροί....κι ολάκερος ο κόσμος...
Τι να θέλει τάχα το χέρι να τους πει..