....

Η αλαζονεία σου η φρικτή,
πως τάχα μονάχα εσύ κατέκτησες την ευτυχία,
πως την αγάπη ξέρεις, πως αγαπάς,
είναι πολύ μικρό αυτό και μικρόψυχο,
διακρίνεται από μια ψυχική οκνηρία, μια σαρκική αποδυνάμωση των ιστών,
πως θα πείς αγαπάς αν την ψυχή σου δεν εκπόρνευσες φορώντας της άγια ενδύματα,
αφήνοντας την στο άγνωστο, σε αυτό που θα συμβεί σε ένα λεπτό,
το ακαθόριστο,
αν δεν έδωσες ποίηση κι έρωτα,
...αν δεν ντύθηκες μέσα στο πλήθος μοναξιά,
αν δεν έφτασες στο σπίτι σου ύστερα φορώντας ρόλους του πλήθους,
πως να πεις τάχα πως είσαι ευτυχισμένος
αν πάνω από την γέννα σου η νεράιδα που χάριζε αρετές
σε έκανε να θες να μένεις στην ίδια κατοικία,
να φοράς το ίδιο πρόσωπο όλες τις εποχές,
αν βρήκες σε ένα πρόσωπο την μίζερη αντανάκλαση σου να αγαπήσεις,
τι να πουν τότε οι ποιητές,
οι ταπεινοί γιατροί όλου του κόσμου, οι ιεραπόστολοι, οι δάσκαλοι δίχως να μπορούν να έχουν βιβλία,
οι εξόριστοι,
οι άνθρωποι που επισκέπτηκαν την Σελήνη,
τι να πουν αυτοί για σένα,
είναι πιό εκλεπτυσμένοι φυσικά από εσένα,
καθώς θα οργιάζει η ζωτικότητα τους δεν θα σου πουν,
δεν θα σου πουν,
πόσο ασήμαντη είναι η αγνή ζωή σου μπροστά στην δική τους,
την πολυτάραχη,
πως τίποτε από την ζωή δεν ξέρεις,
αφού διάλεξες την ευτυχία σου να κτίσεις σε ένα μικρό τετράγωνο,
δεν θα μάθεις ποτέ πόσο ουρανό,
πόση γη και θάλασσα έχεις μέσα σου....