Μέλι - Μονοσύλλαβο

To απόγευμα ώρα οκτώ τον συναντά στα σύννεφα

Καθώς ο χρόνος κυλά, η αδιέξοδη ζωή χαιδεύεται σαν γάτα

Αργά μέσα στην νύχτα, ανοίγουν τις βεντάλιες τους φιλιά,
μέσα στην πολεμική κραυγή της πολιτείας απομονώνονται κι ανθίζουν

Οι άντρες οι αληθινοί μιλούν για τα λάθη τους
κι οι γυναίκες ξέρουν να τα συγχωρνούν σαν την πληγή που έφτιαξε

Την νύχτα αυτός την παίρνει στην πλάτη του σαν να τα  ήτανε μετάξι

Βροχή πέφτει ανοιξιάτικη στον έρωτα επάνω φτιάνει στέγη

Να βρουν τα πουλιά να κρυφτούν, να φυλάξουν τα φτερά τους από το νερό

Κάτι εγκυμονεί αλήθεια, κάτι σκοτώνει το ψέμα

Η μόνη διαπραγμάτευση στον έρωτα είναι να είσαι αφύλαχτος και δίχως σύνορα

Η εικόνα του άντρα και της γυναίκας σαν ουράνιο τόξο γέρνει,
μετά την βροχή,
μετά το σμίξιμο της σάρκας,
μετά την ροή των αναστεναγμών θα φανούν αυτά που δεν είπαν,
όσα οι άλλοι  καταδίκασαν στα κελιά της ανίας ...

Θα ρθείς ξανά; Την ρωτάει αυτός ,με μάτια ανοιχτά σαν της τίγρης
Θα ρθω, απαντά αυτή και μια άλλη τίγρη ετοιμάζει να ράψει το στόμα της πάνω στο στόμα της άλλης...