Άλλες οι ημέρες, οι άγιες του έρωτα

Κάποτε οι άντρες, ήταν ναυτικοί,
κατέβαιναν από τα καράβια πηδώντας στα βρόμικα λιμάνια,
στο χέρι κρατούσαν ένα λεπτό μαχαίρι κι έκοβαν κάβους,
αμολούσαν έπειτα τα πλοιάρια στις θάλασσες.
Τις γυναίκες έψαχναν που ήταν όλες ερωτογενείς ζώνες.
Ψωμί ζεστό, φρυγανισμένο.
Μάτια πανώρια, κόρφος σφιχτός.
Πόδια κατάρτια στον ουρανό.
... Στόματα λίμνες κόκκινες ,τυλιγμένες νύχτες ασέληνες.
Η ερωτική επιθυμία με όσες λέξεις κι αν την διαβάσεις είναι μία.
Εκείνη η αρχέγονη πόρτα που ανοίγει το ζώο.
Η δίψα των σωμάτων.
Περισπάται αλάνθαστη.
Τονίζεται με ένταση.
Κάποτε υπήρχε κι ο έρωτας μετά την επιθυμία. Περιπατητής στα άγονα.
Κάποτε οι γυναίκες ήταν αγέρωχες, πηγές με νέκταρ και θειάφι.
Τώρα οι ναυτικοί δεν έχουν καράβια, γράφουν ποιήματα στους υπολογιστές.
Κι οι γυναίκες δεν είναι έμπνευση σε ραχοκοκαλιές.
Κρύες γάτες μιλούν συνέχεια για τον έρωτα αφού μονάχα τον φαντάζονται...
Κι όμως! Η γλώσσα εξακολουθεί να ναι γεμάτη αγκίστρια, διχάλα
στον Ελλήσποντο...
Και το κάποτε ξεκουράζεται στο βαθύ πηγάδι της λήθης απερίφραστο.
Έχει ξεχαστεί πως πρώτα μυρίζεις κι ύστερα γεύεσαι.
Η θάλασσα πάντα μέσα μας και ανάμεσα μας...
Αν το δέρμα μου φορούσα ανάποδα θα βλεπα τους ναυτικούς να ταξιδεύουν....