Ήταν ένας άντρας και μια γυναίκα. Κι ένα μυθιστόρημα. Κάποιοι λένε πως τα μυθιστορήματα τελείωσαν, πως όλα έχουν ειπωθεί.
Είναι γιατί πολλοί θυμούνται τον έρωτα του Κάφκα με την Φρίντα. Στον πύργο.
Ακόμη κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον ίλιγγο της Τερέζας. Στην αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.
Αυτή η απόλυτη άφεση στην αδυναμία είναι ο ίλιγγος.
Καταρρέεις ενώ κάθεσαι σε μια καρέκλα, γύρω σου μιλάνε, μάλλον αδιάφορο, εσύ κάθεσαι κι ο κόσμος αρχίζει να στριμώχνεται σε ενα πηγάδι. Φυσικά στον πάτο του. Με μια ταχύτητα εκθαμβωτική. Αυτή η πλήρης άφεση και παραδοχή της αδυναμίας είναι ο ίλιγγος.
Φυσικά υπάρχει κι αυτός του έρωτα. Μπαίνεις μέσα δίχως μέτρα και σταθμά, κανένα αντίβαρο για ισορροπία. Τι λέξη! Εντελώς αταίριαστη στο δοκίμιο του έρωτα.
Λοιπόν είναι ένα πρωινό στην Αθήνα κι έξω φυσάει σχεδόν απελπισμένα. Στο Παρίσι ο καιρός θα είναι αλλιώς. Και στην Γερμανία. Εκτός της ώρας.
Φυσικά κάποιος που ασχολείται με ένα μυθιστόρημα μοιάζει εκτός εποχής. Εννοώ όχι μόνο κάποιον που γράφει, εννοώ αυτόν που ζει μέσα σε ένα μυθιστόρημα. 'Η που ζει μυθιστορηματικά.
Κι αναρωτιέται γι αυτήν την δυνατότητα της ύπαρξης.
Πως μπορεί η ύπαρξη να αποκτήσει ονότητα ας πούμε ενώ οι συνθήκες της πραγματικότητας αφαιρούν αυτό το δικαίωμα;
Είναι ένας άντρας και μια γυναίκα. Κι ένα μυθιστόρημα που εξελίσσεται.
Ζουν στην Ευρώπη.
Ζούν στην αδύναμη πλευρά της. Η Ευρώπη τους πίνει το αίμα, καταπίνει τον οργασμό τους, η ύπαρξη τους απειλείται κάθε ημέρα με ένα νέο πολεμικό κόλπο βρώμικο.
Δεν υπάρχουν βόμβες, υπάρχουν όμως συνεχείς απειλές πάνω στην δυνατότητα της 'υπαρξης τους ως οντότητες.
Η προσοχή στα τραγούδια των πουλιών δεν υπάρχει, κι όμως τραγουδάνε κάθε πρωί απλά κανείς δεν δίνει προσοχή γιατί παρακολουθεί τον καθημερινό πόλεμο.
Ο θάνατος αιωρείται σαν σκόνη. Απλά αιωρείται. Ναι, σε άλλα σπίτια έχει ήδη συμβεί.
Ο εχθρός ειναι αόρατος, ζει σε κτίρια ψηλά και κινείται ραγδαία με δορυφόρους.
Η Ευρώπη είναι ένα μυθιστόρημα που εξελίσσεται.
ΟΙ ήρωες της, ας πούμε ένας άντρας και μια γυναίκα είναι τραγικά πρόσωπα.
Γιατί ζουν την στιγμή που αυτό το μυθιστόρημα παέι προς το τέλος του.
Άλλο να πηγαίνεις, άλλο να χεις φτάσει στο τέλος.
Αυτός ο ίλιγγος τους παίρνει κάτω.
Τους μπήγει τα νύχια του στα πλευρά τους και τους τραβά τα σωθικά.
Κι έρχεται ο έρωτας με τα φτερά του να τους ανακουφίσει.
Για λίγο τους τραβά από το πεδίο της μάχης. Ποιάς μάχης, των πυρών. Αυτοί δεν μπορούν να πολεμήσουν, η πραγματικότητα τους στερεί το δικαίωμα της ύπαρξης.
Λίγο ξεκουράζονται βρίσκοντας τις ψυχικές δυνάμεις αλλά ο ίλιγγος της αδυναμίας τους ξανανικά.
Δεν είναι απαισιόδοξο, είναι ένα μέρος της αλήθειας.
Μια άλλη αλήθεια είναι πως θα μπορούσαν να ζήσουν χωρίς να έχουν βυθιστεί σε αυτόν τον τεράστιο ίλιγγο της αδυναμίας.
Θα μπορούσαν, στην πραγματικότητα ας κοιτάξουμε γύρω.
Μανιοκαταθλιπτικές καταστάσεις παντού. Καταθλιπτικοί δίχως πρόσωπο. ΚΙ ο καταθλιπτικός έχει σαν πρώτο γνώρισμα να μην αναγνωρίζει φταίξιμο στον εαυτό του παρά μόνο στους άλλους.
Απωθεί με τον τρόπο του αυτόν που τον ερωτεύεται, που να βρει κουράγιο κι αυτός; Αφήστε που πρέπει να βρεί κουράγιο για δύο διότι κι αυτός όλο και κάτι θα έχει.
Δεν ζούμε δύσκολα.
Ζούμε τραγικά.
Είμαστε ο αρχαίος ελληνικός χορός και στην μέση ήρωες με βγαλμένα μάτια.
Εντάξει, παλεύουμε να γεμίσουμε εκείνο το μυθιστόρημα με τον άντρα και την γυναίκα.
Μα μιλώντας μεταξύ μας βρίσκουμε τα πρόσωπα όλο και χειρότερα..
Ο Προκρούστης μας τεντώνει στο κρεβάτι του πειράματος.
Ξεχυλώνει η συνείδηση, χάνεται η ψυχή, η αγάπη παλεύει να επιβιώσει, σαστίζει το σπέρμα κι εμείς ψάχνουμε για κείνη την τρυφερότητα.
Αυτήν, όταν είμασταν παιδιά.
Σαν έμβρυα ξαπλώνουμε και κλαίμε τις νύχτες.
Αυτό, το γαμημένα απαλό δωμάτιο της τρυφερότητας, αυτό ψάχνουμε.
Σου μιλώ παιδικά κι εσύ μουγκρίζεις.
Σε χαιδεύω με το χέρι μου και τραβάς το δέρμα μου.
Γιατί ζούμε σε αυτό το μυθιστόρημα που λέγεται Ευρώπη.
Λοιπον, έχουμε μια γυναίκα κι έναν άντρα.
όποιος αντέξει την πίεση κάτι θα ξέρει από τέχνη. Αυτό είναι αναμφισβήτητο.
Με τέχνη και εξυπνάδα φτιάχτηκε ο Δούρειος Ίππος.
Το αστείο είναι πως ακόμη κι αν συμφωνούσαμε να φτιάξουμε ένα τέτοιο αντίγραφο, στο τέλος θα τσακωνόμασταν ποιός θα μπει στην κοιλιά του ή όχι.
Και να δεις που ο Δούρειος θα είχε μια άδεια κοιλιά.
Στο μεταξύ ο άντρας κι η γυναίκα ψάχνουν ο ένας τον άλλο.
Και γύρω πυκτό σκοτάδι.
Τόσο που αναρωτιέσαι χτυπώντας το στήθος σου και φωνάζεις ( Γιατί θεέ μου ο άνθρωπος είναι τόσο μόνος);
Και ξέρεις πως αν υπήρχε θεός απλά θα σε έφτυνε.
ΔΕν υπάρχουν θεοί που συγχωρούν τα πάντα...
Είναι γιατί πολλοί θυμούνται τον έρωτα του Κάφκα με την Φρίντα. Στον πύργο.
Ακόμη κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον ίλιγγο της Τερέζας. Στην αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.
Αυτή η απόλυτη άφεση στην αδυναμία είναι ο ίλιγγος.
Καταρρέεις ενώ κάθεσαι σε μια καρέκλα, γύρω σου μιλάνε, μάλλον αδιάφορο, εσύ κάθεσαι κι ο κόσμος αρχίζει να στριμώχνεται σε ενα πηγάδι. Φυσικά στον πάτο του. Με μια ταχύτητα εκθαμβωτική. Αυτή η πλήρης άφεση και παραδοχή της αδυναμίας είναι ο ίλιγγος.
Φυσικά υπάρχει κι αυτός του έρωτα. Μπαίνεις μέσα δίχως μέτρα και σταθμά, κανένα αντίβαρο για ισορροπία. Τι λέξη! Εντελώς αταίριαστη στο δοκίμιο του έρωτα.
Λοιπόν είναι ένα πρωινό στην Αθήνα κι έξω φυσάει σχεδόν απελπισμένα. Στο Παρίσι ο καιρός θα είναι αλλιώς. Και στην Γερμανία. Εκτός της ώρας.
Φυσικά κάποιος που ασχολείται με ένα μυθιστόρημα μοιάζει εκτός εποχής. Εννοώ όχι μόνο κάποιον που γράφει, εννοώ αυτόν που ζει μέσα σε ένα μυθιστόρημα. 'Η που ζει μυθιστορηματικά.
Κι αναρωτιέται γι αυτήν την δυνατότητα της ύπαρξης.
Πως μπορεί η ύπαρξη να αποκτήσει ονότητα ας πούμε ενώ οι συνθήκες της πραγματικότητας αφαιρούν αυτό το δικαίωμα;
Είναι ένας άντρας και μια γυναίκα. Κι ένα μυθιστόρημα που εξελίσσεται.
Ζουν στην Ευρώπη.
Ζούν στην αδύναμη πλευρά της. Η Ευρώπη τους πίνει το αίμα, καταπίνει τον οργασμό τους, η ύπαρξη τους απειλείται κάθε ημέρα με ένα νέο πολεμικό κόλπο βρώμικο.
Δεν υπάρχουν βόμβες, υπάρχουν όμως συνεχείς απειλές πάνω στην δυνατότητα της 'υπαρξης τους ως οντότητες.
Η προσοχή στα τραγούδια των πουλιών δεν υπάρχει, κι όμως τραγουδάνε κάθε πρωί απλά κανείς δεν δίνει προσοχή γιατί παρακολουθεί τον καθημερινό πόλεμο.
Ο θάνατος αιωρείται σαν σκόνη. Απλά αιωρείται. Ναι, σε άλλα σπίτια έχει ήδη συμβεί.
Ο εχθρός ειναι αόρατος, ζει σε κτίρια ψηλά και κινείται ραγδαία με δορυφόρους.
Η Ευρώπη είναι ένα μυθιστόρημα που εξελίσσεται.
ΟΙ ήρωες της, ας πούμε ένας άντρας και μια γυναίκα είναι τραγικά πρόσωπα.
Γιατί ζουν την στιγμή που αυτό το μυθιστόρημα παέι προς το τέλος του.
Άλλο να πηγαίνεις, άλλο να χεις φτάσει στο τέλος.
Αυτός ο ίλιγγος τους παίρνει κάτω.
Τους μπήγει τα νύχια του στα πλευρά τους και τους τραβά τα σωθικά.
Κι έρχεται ο έρωτας με τα φτερά του να τους ανακουφίσει.
Για λίγο τους τραβά από το πεδίο της μάχης. Ποιάς μάχης, των πυρών. Αυτοί δεν μπορούν να πολεμήσουν, η πραγματικότητα τους στερεί το δικαίωμα της ύπαρξης.
Λίγο ξεκουράζονται βρίσκοντας τις ψυχικές δυνάμεις αλλά ο ίλιγγος της αδυναμίας τους ξανανικά.
Δεν είναι απαισιόδοξο, είναι ένα μέρος της αλήθειας.
Μια άλλη αλήθεια είναι πως θα μπορούσαν να ζήσουν χωρίς να έχουν βυθιστεί σε αυτόν τον τεράστιο ίλιγγο της αδυναμίας.
Θα μπορούσαν, στην πραγματικότητα ας κοιτάξουμε γύρω.
Μανιοκαταθλιπτικές καταστάσεις παντού. Καταθλιπτικοί δίχως πρόσωπο. ΚΙ ο καταθλιπτικός έχει σαν πρώτο γνώρισμα να μην αναγνωρίζει φταίξιμο στον εαυτό του παρά μόνο στους άλλους.
Απωθεί με τον τρόπο του αυτόν που τον ερωτεύεται, που να βρει κουράγιο κι αυτός; Αφήστε που πρέπει να βρεί κουράγιο για δύο διότι κι αυτός όλο και κάτι θα έχει.
Δεν ζούμε δύσκολα.
Ζούμε τραγικά.
Είμαστε ο αρχαίος ελληνικός χορός και στην μέση ήρωες με βγαλμένα μάτια.
Εντάξει, παλεύουμε να γεμίσουμε εκείνο το μυθιστόρημα με τον άντρα και την γυναίκα.
Μα μιλώντας μεταξύ μας βρίσκουμε τα πρόσωπα όλο και χειρότερα..
Ο Προκρούστης μας τεντώνει στο κρεβάτι του πειράματος.
Ξεχυλώνει η συνείδηση, χάνεται η ψυχή, η αγάπη παλεύει να επιβιώσει, σαστίζει το σπέρμα κι εμείς ψάχνουμε για κείνη την τρυφερότητα.
Αυτήν, όταν είμασταν παιδιά.
Σαν έμβρυα ξαπλώνουμε και κλαίμε τις νύχτες.
Αυτό, το γαμημένα απαλό δωμάτιο της τρυφερότητας, αυτό ψάχνουμε.
Σου μιλώ παιδικά κι εσύ μουγκρίζεις.
Σε χαιδεύω με το χέρι μου και τραβάς το δέρμα μου.
Γιατί ζούμε σε αυτό το μυθιστόρημα που λέγεται Ευρώπη.
Λοιπον, έχουμε μια γυναίκα κι έναν άντρα.
όποιος αντέξει την πίεση κάτι θα ξέρει από τέχνη. Αυτό είναι αναμφισβήτητο.
Με τέχνη και εξυπνάδα φτιάχτηκε ο Δούρειος Ίππος.
Το αστείο είναι πως ακόμη κι αν συμφωνούσαμε να φτιάξουμε ένα τέτοιο αντίγραφο, στο τέλος θα τσακωνόμασταν ποιός θα μπει στην κοιλιά του ή όχι.
Και να δεις που ο Δούρειος θα είχε μια άδεια κοιλιά.
Στο μεταξύ ο άντρας κι η γυναίκα ψάχνουν ο ένας τον άλλο.
Και γύρω πυκτό σκοτάδι.
Τόσο που αναρωτιέσαι χτυπώντας το στήθος σου και φωνάζεις ( Γιατί θεέ μου ο άνθρωπος είναι τόσο μόνος);
Και ξέρεις πως αν υπήρχε θεός απλά θα σε έφτυνε.
ΔΕν υπάρχουν θεοί που συγχωρούν τα πάντα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου