Η Κυρία Smith @ Wesson

H κυρία Smith @ Wesson αρέσκεται να ονειρεύεται και να βρίσκει δικαιολογίες για τα περισσότερα που συμβαίνουν.
Ας είμαστε ειλικρινείς.
Γι αυτά που αγαπά και την παθιάζουν.
Της΄λέω ενώ είναι ξαπλωμένη στον μπορντό καναπέ της και διαβάζει Μπωντλαίρ.
-Που ακριβώς ζείτε; Έξω είναι αγάπη και πόλεμος.
-Πάντα έτσι ήταν, αγαπητό μου παιδί.
-Δεν θέλω να πολεμάω, θέλω να αγαπώ και να με αγαπούν, χωρίς πολλές εξηγήσεις και κυριαρχικά κι απόλυτα λόγια.
-Εσύ γνωρίζεις τόσο καλά τον εαυτό σου ώστε να σε ξέρει ο άλλος;
-όχι, αλλά πρέπει να καταλαβαίνει όταν του λέω πως αυτό που για μένα ισχύει, είναι έτσι, δεν ανήκει σε καμώματα. Δεν χρειάζεται να αποδεικνύω το αυταπόδεικτο..
-Μπα! Τι λές παιδί μου; Υπέγραψες καμμιά συνθήκη ή κάπου τα διάβασες; Συνεχώς αποδεικνύουμε την ύπαρξη μας στον εαυτό μας, πόσο μάλλον στους άλλους.
-Κουράστηκα...
-Χα! Γι αυτό τα μάτια σου λάμπουν; Οι κουρασμένοι αποσύρονται και η λάμψη των ματιών τους μοιάζει σαν λιβάνι, εσύ έχεις ατέλειωτους κόκκους λάμψης μέσα τους.
-Εσείς; Έχετε αποσυρθεί;
-Ναι, δεν με αγγίζουν πια αυτά τα θέματα, ο πολεμος είναι ένα γεγονός που συμβαίνει κάθε ημέρα κι οι αγάπες πάνε κι έρχονται.
-Δεν καταλάβατε, μιλώ για ένωση, μιλώ για την συνέπεια και την ολοκλήρωση της ένωσης δυό ανθρώπων.
-Ναι, το αιώνιο θέμα, άκου εδώ, αυτό που είναι γνήσιο θα υπάρχει, δεν θα πεθάνει, περνά από αγκυλώσεις και χίλα δυό ερωτήματα που κάθε ημέρα ζητούν απάντηση.
-Εντάξει, καταλαβαίνω, πιστεύετε πως είμαι ανώριμη;
-Πιστεύω πως έφτασε η ώρα να σταθείς στο χείλος της αβύσσου, να κοιτάξεις στην όχθη της και να σε πιάνει ο ίλιγγος αλλά να μην χάνεσαι σε αυτόν. Οι παραμύθες και οι παραμυθάδες είναι ένα ξεχωριστό πράγμα.
-ξΈΡΩ τι λέτε.
-Άκου παιδί μου, αφού ξέρεις φέρε εκείνο το μπρούσκο κρασί και τα ποτήρια μας και κάνε ειρήνη μέσα σου. Ο νόμος της σιωπής είναι σκληρός αλλά εσύ επιτέλους έχεις αρχίσει να μιλάς.
-Εσείς μιλάτε;
-Έχω περάσει δεκαετίες και εικοσαετίες που μιλούσα, αλλά κανείς δεν με άκουγε. Τότε όμως υπήρχε μια πάχνη ειρήνης και δεν δίναμε σημασία ιδιαίτερη σε αυτά που υπήρχαν πίσω από τα λόγια.
Δεν είμασταν τόσο σε επιφυλακή όσο εσείς σήμερα. Σήμερα είστε ικανοί να πλακωθείτε στα χαστουκολόγια χωρίς λόγο, πολεμάτε με σκιές, αυτό είναι ο κίνδυνος, να μην γίνετε σκιές...
-Έχετε δίκαιο.
-Ωραία λοιπόν, σταμάτα να μιλάς με σκιές και έλα στο φως. Άνοιξε εκείνον τον μπουφέ και βγάλε πο΄τηρια. Ο Σαρλ μπορεί να περιμένει. Κι εμείς μπορούμε να μιλήσουμε ώρες γι αυτό που υπάρχει.
Αυτό που μάθαμε να λέμε αλήθεια δεν θέλει ανυπομονησία για να το ονομάσεις.
Και η φυγή δεν είναι κάτι πολύτιμο, δεν μπορείς να το σκας συνεχώς από τον εαυτό σου.
-πιέζομαι, δεν έχω χρόνο.
Τότε εκείνη έβγαλε τα στρογγυλά γυαλιά της κι ήρθε κοντά μου.
-Κοίτα αυτό το πρόσωπο, είναι γεμάτο ζυμώσεις και ρυτίδες, είμαι όλη γραμμές που μου θυμίζουν πως κάθε ημέρα φλερτάρω με τον θάνατο. Αλλά δεν με νοιάζει, με νοιάζει πως τώρα θα πιούμε μπρούσκο κρασί και θα μιλάμε ως το απόγευμα.
Αυτό που δεν αξίζει γράψτο στα παλαιά των υποδημάτων σου. Αυτό που έχει γνησιότητα θα κρατήσουμε.
Δεν μπορούμε να είμαστε εθισμένοι μόνο στην χαρά ή στην λύπη. Η ζυγαριά σου θέλει εξισορρόπηση. Έξω ο πολεμος φωνάζει, σαν τελειώσεις με τους δικούς σου δαίμονες θα καταλάβεις και τους δαίμονες του άλλου.
Σηκώθηκε ευθυτενής και φώναξε την γάτα της να την ταίσει.
Ενώ έσταζα κρασί θυμήθηκα πως την γάτα την έλεγαν Λουίζα.
Όπως την κόρη της που είχε πεθάνει ξαφνικά σε τροχαίο όταν ήταν είκοσι χρονών..
Την θαύμασα που στεκόταν όρθια και έσταζε αγάπη και λίγο ντράπηκα...
-Ποτέ μην στερήσεις την ελευθερία από τον εαυτό σου και των άλλων. Και να υπομένεις όπου αξίζει.
Αυτά είπε και πίνοντας το κρασί της είδα τα χέρια της να τρέμουνε..
όλοι παλεύουμε να ζήσουμε, σκέφτηκα...