Καμμιά ταυτοποίηση σε θέλγητρα που φέρεις στον μυστικό σου αυλό δεν θέλησα/
Τις νύχτες οι κουρσάροι μας διέκοψαν με ανίκητους εχθρούς προ των πυλών/
Χτυπάς την πόρτα σαν ένα λάθος
ζήτησες να σε αγαπήσω και να μαι βράχος/
Μα να που δεν ησύχασες τα πάθη σου/
Κι ούτε λίγο τα θριάμβευσες/
Μόνο τα άφησες ακατοίκητα, εσύ ταπεινός εκδικητής κι οικοδεσπότης/
Πόσο σκληρό εγώ πρώτη τον ομφάλιο λώρο αυτό να κόψω/
Να υποκρίνομαι ζωή και να απέχεις/
... Ας δούμε τώρα ,το όνειρο πως κύλησε στα αυστηρά επείγοντα,
ας δούμε τώρα πως η οικουμένη θα χωρέσει σε ένα χαρτί,
τώρα που ξεγυμνώσαμε τον Σαιξπηρ/
Το ιδιόχειρο αυτό σημείωμα ποτέ δεν θα φτάσει στον κτήτορα/
Η πόρτα βαριά ανοίγει και μπαίνουν μέσα στην αυλή τόσοι άγνωστοι σε εμένα,
με καπέλα και ομπρέλες και γενιάδες ψεύτικες,
παριστάνουν τους σοφούς μα καραδοκούν να μας τελειώσουν/
Κι ότι ζήσαμε στην πηγή τρέχει να γίνει νερό/
Είναι η στέρνα που στέρεψε,
ας ελπίσουμε όχι για πάντα,
φτωχές συλλαβές τα πάθη,
όχι δεν θα επιδείξω ασέβεια ταυτοποιώντας/
Μολών λαβέ στους κρίνους,
μολών λαβέ στις αστικές προκαταλήψεις/
Τι ζήτησα ο φτωχός εκτός από ένα θαύμα;