Έγραφε γράμματα σε αγαπημένο της πρόσωπο/
φεύγαν οι λέξεις, γίνονταν νότες και χορδές σε αόρατο όργανο/
κυκλώθηκε το δωμάτιο από σύννεφα κόκκινα/
μια μπλε καρέκλα χόρευε τα πόδια της μονάχη/
τόση πολυτέλεια αυτή η χαρά της αισιοδοξίας/
που άλλαξαν και τα τζάμια κι έγιναν φιλιστρίνια/
ΚΙ εκείνη η πληγή ,που χε καιρό τώρα, γιατρεύτηκε/
ΉΤαν που καθάρισε το τοπίο μέσα της, κι αυτό που έμεινε σταγόνες μαγείας στο κατώφλι/
Όλες οι πορείες, οδηγοί είναι των ανθρώπων, σαν τα πουλιά που μεταναστατεύουνε σε κλίματα θερμά/
Η χλαλοή του κόσμου έπαψε/
Έμεινε η γυναίκα να γράφει και γύρω της η συναίσθηση από τα αντικείμενα συντροφιά σαν θίασος με αυλό μαγικό/
Ο Παν τραγουδάει κι η απόσβεση των λαθών κύλησε/
Κάθε οπτική στον έρωτα ένα ταξίδι,
οι προοπτικές ξεθώριασαν και σπάσαν/
Μόλις το γράμμα έγραψε το έδωσε στα περιστέρια,
εκπευδεμένα αυτά το π΄γαν σε όλες τις πόλεις/
Δεν είναι τίποτε η χαρά αν δεν την μοιράζεσαι,
παραφονία μοιάζει μόνη της όταν ο υπόλοιπος κόσμος κλαίει...

( μπλε και κόκκινο μελάνι)