Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Είναι η ζωή που συνεχίζεται, άλλοτε σαν λουλούδι αιμόφυρτο
κι άλλοτε σαν πεισματωμένο άλογο κουρασμένο.
Με όλες τις όψεις και τις κόψεις της αλήθειας και των μικρών ψεμάτων.
Κι οι προσδοκίες και τα όνειρα θολά σε φλούδες από μέλι και γάλα.
Αυτά που γευτήκαμε μικροί.
Από τότε προσπαθούμε να μεγαλώσουμε.
Να αγγίξουμε ένα αστέρι και ένα σύννεφο.
Αλλά αυτό που θα μας έχει καθορίσει είναι ο τρόπος που ...κοιτάξαμε το κενό.
Και τα μάτια των άλλων.
Πολλές φορές θα πηδήξουμε στο κενό ή μέσα σε μάτια αγαπημένων.
Ας καταφέρναμε να μην μισήσουμε όσα έμειναν μπροστά μας σαν πολεμικό οχυρό.
Και λίγη απόλαυση από χαλαρωμένες τις αισθήσεις.
Βλέπω την πλάτη σου σκυφτός να γράφεις.
Κι εγώ έτσι κάνω.
ύστερα θυμάμαι να ανοίξω το παράθυρο να δω τον καιρό.
Τα ηλιοστάσια σφυρίζουν σαν τρένα,
θα ζεστάνουν τα μάτια μας ώσπου να αντέχουμε να ζούμε,
είναι στιγμές που ο κόσμος αυτός δεν υποφέρεται.
Επαναλαμβάνομαι.
Σαν σήμα σε καράβι μονότονου κινδύνου.
Μορς και ρέκβιεμ.
Μορς και Ρέκβιεμ.
Κι όμως η ζωή ακόμη γυρίζει κι εμείς νιώθουμε ακίνητοι.
Και σε συνθήκες εμπόλεμης διαύγειας πατούμε μια κινούμενη άμμο.
Που διαρκώς επεκτείνεται.
Να σου πω το τραγικότερο;
Πως φοβάμαστε να αγγιχτούμε μήπως εκτεθούμε γυμνοί όπως είμαστε.
Ευάλωτοι δηλαδή και φοβισμένοι....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου