Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Το κομοδίνο με το μαρμάρινο κεφάλι και την δαντέλα να περισσεύει πάνω του σαν ρυμοτομία εποχής
Η γυναίκα που κοιτά στον μεγάλο της καθρέφτη, μικρές ηλιαχτίδες φωτός στο πρόσωπο της
Κι εκείνη η ανατριχίλα της αναμονής
Τα ζουμπούλια πάλι μεθύσαν, ο ταχυδρόμος πάλι θα φέρει λογαριασμούς και τα παιδιά πεινασμένα θα γυρίσουν από το σχολείο
Είναι η ζωή που τρέχει
κι οι εραστές της αναμονής γίνονται ραβδ...οσκόποι, να τιθασέψουν λίγο, ζητούν,την ένταση.
Πατούν πάνω στην γη χωρίς ουσιαστικά να πατούνε
Πλήρης ακινησία και η εξάρτηση της μέθης
Και τώρα μεσημέρι, μια φέτα ήλιου έπεσε στην κάμαρα,
είναι η ώρα που θα φανεί αυτός από την γωνία προσεκτικός και αδιάφορος στα γύρω βλέμματα.
Οι βιολέτες δεν της αρέσουν, για κάποιο λόγο της θυμίζουν θάνατο
κι όμως, αυτός βιολέτες της φέρνει.
Μόλις ανοίγει την πόρτα πέφτει πάνω του.
Ζωή άλλη φορά δεν έχει, μακρινές συνθηκολογήσεις με τον χρόνο δεν φέρνουν τα πάνω κάτω.
Δεν είναι ο έρωτας μόνο,
είναι ο άνθρωπος που μάχεται χώρια από άλλους, τον φόβο του θανάτου...

(Ανδριανού και Μνησικλέους 1979

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου