Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Η συντομία της αναγνώρισης κοινών χαρισμάτων
τα χάδια, η φωτιά έξω από το τζάκι,
ο αέρας που φέρνει άρωμα μεθυσμένο από τις νεραντζιές στους δρόμους μιας επαρχιακής πόλης.
Στα τσιπουράδικα ο κόσμος κινείται ανάποδα,
τα κουτιά της επιβίβασης στο τρένο γράφανε ονόματα.
Κάποια 'Ανοιξη τα φύλαξε γλυκά και τα δωσε εκεί που ορίζεται από τον αόρατο κόσμο.
Κομπιάσαμε, χυθήκαμε πάνω στην απόχη ενός αλιέα μ...αργαριταριών,
τα φόρεσα και τα άφησα στον ήλιο μήπως δοξάσουν κάποιον θεό.
Αυτόν που εγώ δεν βλεπω παρά μόνο αισθάνομαι,
σε μια καμινάδα που ο ουρανός στάζει,
σε μια δεντροστοιχία που σπαράσομαι από τον εαυτό μου
κι ότι έζησα σταγόνες της χίμαιρας.
Η κλειστή τούτη επαρχία με σκοτώνει,
κάπου από τα βλέμματα των άλλων,
κάπου από τα μυστικά των θεατών,
σε ένα τρένο να μπω, να ναι βράδυ
κι οι αποσκευές μου ένα φτερό από πουλί κόκκινο και μαύρο,
θα βάλω και λίγο λευκό να ατονήσει λίγο την δραματική ένταση,
θα βάλω κι ένα λουλούδι για έναν επιτάφιο που ολοένα ετοιμάζεται,
μα δεν το λένε,
αν το έλεγαν όλη η πόλη θα το βαζε στα πόδια, μακριά από μια πικρή υπεροψία του εαυτού της...

( Βόλος 2013)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου