η τέχνη της κρεολής

Η γυναίκα άπλωνε ρούχα σε μια χωματένια αυλή, κάπου σε μια χώρα εκτός Ευρώπης,
ήταν από όλα τα γυναικεία πλάματα που αυτός είχε ακτικρύσειι, το πιό θεσπέσιο.
Ήταν μια κρεολή με μαύρα μαλλιά ως την μέση.
Τραγουδούσε καθώς άπλωνε τα ρούχα σαν να ήταν αερικό.
Όλες οι συμφωνίες της ομορφιάς και της χάρης θα λεγες πως είχαν
γίνει γι αυτήν από τότε που ήταν μέσα στην μήτρα της μητέρας.
Ο άντρας που περν...ούσε από εκεί έμεινε ακίνητος, ήταν ένας διάσημος φωτογράφος γύρω στα ογδόντα.
Η Αμερική υπήρξε ένα σπερματοδοχείο στα χρόνια της αντρικής ακμής του.
Έσκυψε μπροστά της, μιλώντας την γλώσσα της σπασμένα,
ήθελε να την αγγίξει, να την γευτεί,
το μόνο που της ζήτησε όμως ήταν να την φωτογραφίσει.
Και καθώς η γυναίκα άπλωνε τα σεντόνια ο ήλιος έκανε το πρόσωπο της διάφανο,
σχεδόν ταυτόχρονα μια τρυφερή στύση ήρθε να του θυμίσει πως ήταν ακόμη άντρας.
Η γυναίκα το κατάλαβε κι έβαλε το χέρι της πάνω του.
Κι αυτός ξύπνησε από έναν αιώνιο ύπνο.
Όταν σταγόνες από την ζωή του πιτσίλισαν τα απλωμένα ρούχα, τότε για λίγο η γυναίκα του χαμογέλασε.
Έπειτα εξαφανίστηκε πίσω από την ανοιχτή πόρτα του σπιτιού της χωρίς να χει ζητήσει αντίδωρο από το δώρο που του έκανε.
Ενώ η Ευρώπη αραδιάζει οικονομολόγους σαν να είναι στρατός από σκορπιούς και φίδια,
κι ενώ τα πέπλα του πολιτισμού κατέρευσαν, μια αμόρφωτη φτωχή κρεολή άσκησε την μόνη τέχνη που μπορείς να ασκήσεις για να ζήσεις και να μείνεις σαν ανθρώπινο είδος.
Την τέχνη του να δίνεις.
Ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκε όταν τον βοηθούσε να τελειώσει στα χέρια της πως κάποιος από τους προγόνους του μια γυναίκα από τη φυλή της θα είχε βιάσει και είχε γεννηθεί με τέτοια χρώματα αυτή..
Όταν ο ηλικιωμένος άντρας γύρισε πίσω στο Παρίσι, μέσα του η τέχνη του έγινε ραγισμένο ποτήρι,δεν ήθελε με τίποτε να ξαναπιεί.
Κανένα τέτοιο πορτρέτο δεν είχε αποθανατίσει μια ολόκληρη ζωή..