Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Ξεκίνησα πολλές φορές να σου κάνω αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο,
πράγμα αδύνατον, γιατί στα αλήθεια μέσα μου φιλοξενώ πολλούς ανθρώπους.
Το ιδιαίτερα παράξενο είναι πως όλοι προσέχουν σαν τους πως μην σε πειράξουν.
Κάποιες φορές ένας από αυτούς τραβάει τα μάγουλα του κάτω, σαν να ήταν μάσκα, έτσι για να σταματήσει το χέρι του πάνω σου μην σε ματώσει.
Πολλές φορές παίζουμε τάβλι ή κυνηγιόμαστε στην αυλή... μιας κατοικίας με κόκκινα κεραμίδια.
Άλλες φορές αγαπιόμαστε βαθιά μας.
Αλλά ποτέ δεν κουραζόμαστε να ψάχνουμε τον θαυμασμό.
Πιστεύω, στα αλήθεια, ούτε ένας από αυτούς τους εαυτούς δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς κάτι ή κάποιον να θαυμάζει.
Ολα τα άλλα είναι συζητήσιμα.
Έκθαμβοι και υγροί από έκσταση κοιτούν γύρω τους σαν να γεννιούνται τώρα.
Χωρίς αμνιακούς σάκους,
εν κατακλείδι, αυτό αντιπροσωπεύει ένα είδος ευτυχίας,
κάποτε μοιράζεται, κάποτε το ζεις μόνος σου...

(Θραύσματα χαράς)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου