Όταν τα σύννεφα περνούν μέσα από τα μάτια σου
χαιδεύουν τα μαλλιά σου,
κινούν τα χείλη σου σαν μαγνήτες,
τις λέξεις σβήνεις,
ανάβεις αόρατα κεριά στον εισβολέα αέρα,
γελάς σαν το παιδί που είχε καιρό πολύ να ανοιχτεί σε στοργική αγκαλιά,
τότε,
τότε γίνεσαι ο κάματος ο απόρθητος των σύννεφων.
Τότε ακριβώς σε μια χρονογραμμή θα σε βρω να γέρνεις τον κορμό σου,
και θα είσαι ελιά ή πεύκος.
... Και πιό απλά θα σου χαριστώ γιατί έτυχε σε κείνον τον κάματο να σε αγαπήσω.

( Η τρυφερότητα του σύννεφου)