Ναίφ ζωγράφισμα

Τις νύχτες τον ζητούσε στα όνειρα της
την ημέρα έψαχνε με το μυαλό της, πως θα ήταν , αν ήταν πλάι του.
Θα του έδενε μια κλωστή κόκκινη στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού.
Ήθελε να του γράψει ( είστε το πιό παράξενο πλάσμα στον κόσμο και πάσχω από ανεπιτήδευτη αδεξιότητα να σας το πω, είστε ένα καπρίτσιο που θυμίζει παλιά εποχή,
ζω χαρούμενα γιατί δεν είστε αλλιώτικος από αυτό, ζω... αβέβαιη γιατί η αντίσταση σας είναι ανήκουστη,ακούτε το ακαταπόνητο πάθος μου και δεν συγκινείστε, έτσι προσποιείστε, ανήκετε σε αυτούς που λατρεύουν τις ονειροπολήσεις μέσα στο σήμερα, είστε μια χίμαιρα και όλες οι αναμνήσεις μου , είναι σε όσα μαζί σας δεν έχω ζήσει).
Κάθε ημέρα έφτιαχνε ένα σχεδίασμα χλομό πάνω στον καμβά της.
Έπειτα σχεδίαζε πάνω του συναισθήματα με χρώματα.
Γονάτιζε μπροστά του και το είχε μπροστά στο παράθυρο να το ταίζει ο ήλιος.
Έπειτα με την τεχνική που είχε μάθει έφηβη, μάζευε αυτές τις ακτίνες τις ηλιοπλασμένες και του τις έστελνε.
Κι όταν ξανά ερχόταν η νύχτα μαζί του ταξίδευε άκοπα ταξίδια της Ανατολής.
Μαζί του ανέπτυσε υπόγεια την τεχνική του ονείρου, το διασκέλισμα του χρόνου, την ανυπότακτη υποταγή στην ανάμνηση.
Ανασύνθεση στα πινέλα και στην τέχνη της εξερεύνησης.
Μια ημέρα 'επιασε να ζωγραφίζει τις πληγές του.
Όλοι έχουν πληγές αλλά οι δικές του ήταν υδατογραφήσεις.
Όσο κρατά ένας στεναγμός ένα πινέλο προχωρά πάνω στο χρώμα.
Τον έλεγαν Μαρσέλ κι ήταν ιδιότυπος.
Πολύ λίγο λιποψύχησε κι είπε να τον αφήσει.
Στην πραγματικότητα περπατούσε μαζί του παράλληλα ενώ το ναίφ προχωρούσε μονάχο του.
Όλα τα συναισθήματα είναι υπερρεαλιστικά...