Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Αντί-ποίημα

Δεν ζητούσα την εύνοια των καταραμένων/
Νύχτες σταχτιές, τους έλουζα τα πόδια, να χουν δροσιά να περπατούν ανάλαφρα, σαν το σκάνε από τα κοιμητήρια/
Κάτι τέτοιες νύχτες τους ακούω να κάνουν έρωτα,
αφήνω λίγα λουλούδια και φεύγω/
Ήταν πρώτη του Απρίλη που γέμισε αστέρια και αίμα όλη η πλάση/
Ένας από αυτούς άνοιξε το στήθος μου και φύσηξε αέρα/
Από τότε αξιώνω πως δεν υπάρχουν μονάχα οι καταραμένοι... , ειναι και οι αξιοκατάρατοι/
Τους ιδρυτές της αλλαζονείας κοιτάζω μαζί με τους αγαπημένους/
Φυσάμε λίγο αέρα μέσα στο άθλιο στόμα τους και τους σκοτώνω/
Τους λέμε κοιτώντας τους στο τρίτο μάτι,
υπάρχουν ποιητές που δεν είναι κορόιδα/
Ύστερα πηγαίνουμε βόλτες αστροστολισμένες ώσπου να τους αφήσω εκεί, στο κοιμητήριο/
Αγαπούσα τα κοιμητήρια πριν γίνουν μόδα,
σκέψου κατάντια, ακομη κι ο θάνατος να γίνεται μόδα...Αντ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου