Ζωή είναι και πάσχει και χαίρεται

Πάσχουυμε και ανθούμε σε λιβάδια ατέλειωτα
Ο βερμπαλισμός μιας εποχής τέλειωσε
Μα δεν τελειώσαν οι άνθρωποι, δεν τέλειωσαν οι αυλές τους.
Λίγο μικραίνουν αλλά μετά ξαναγυρίζουν,
σε αυτό,
τίποτε γνήσιο δεν χάνεται, μόνο για λίγο ησυχάζει.
Ώσπου να το ξαναβρείς με μάτια κλαμμένα.
Με φτερά στους ώμους σαν σπαθιά.
Θα υπερασπιζόμαστε τις πληγές μας, θα προσευχόμαστε για τον γεωργό στα νησιά τα μικρά,
τ...ις γραίες που μιλούν τις ιστορίες,
τους πάππους με τις τραγιάσκες στα καφενεία.
Τις βόλτες τις φεγγαρόλουστες.
Τα καλντερίμια και τις τύψεις μας.
Αυτά κι άλλα τόσα είναι ο άνθρωπος.
Σαν βρείς μέσα σε αγριεμένα πλήθη έναν άνθρωπο να τον προσέξεις.
Μην τον παραδώσεις στα θηρία.
Ερωτεύσου ή αγάπα τον.
Γιατί η αρκούδα του θανάτου καραδοκεί σε κάθε βήμα.
Δες τις οπές μου, να το θαύμα!
Μετά από τόσες οπές θεραπεύτηκα.
Μέσα στο πυκνό βασίλειο των ανθρώπων στους ελάχιστους, σε αυτούς χρωστώ πως μιλάω ακόμη.
Σαν εμένα πολλοί, απλά δεν φαίνονται.
Καθώς ανοιγοκλείνω τα μάτια μου να ο παράδεισος κι η κόλαση, εδώ...
Ζω μεγενθυμένα, σαν να έχω υπέρταση και σβελτάδα, σε αυτά που διψώ, που πεινώ και περιμένω.
Ανασαίνω πια με διαφάνεια...