Ψυχή, νύχτες πανσέληνες κι αγιάτρευτης τρέλας σε συνόδευσα/
Τόποι μυστήριοι, με θειάφια κι ένας γέρος φαφούτης που μας συστήθηκε σαν διάβολος/
Πορευτήκαμε μαζί την συστοιχία των νεραντζιών κι είδαμε μαζί την Άνοιξη με τα στήθια έξω,
περήφανη κι ασάλευτη σαν την πρώτη ομορφιά που αντικρίσαμε μαζί ταπεινοί κι ήσυχοι σαν την αυγή/
Σε είδα να κλαις με τα φιλήματα σε ένα μπαλκόνι γεμάτο από κισσό,
έπια...νε ο κισσός τα μαλλιά μου και τα κανε φωλιές στα ορφανά τα πουλιά/
Ας δώσουμε στα φτερά τους λίγη αγάπη είπες και τους μοιράσαμε την πρώτη ηδονή των ανθρώπων/
Κι αυτά ενώ πετούσαν μακριά μας λεύτεροι νιώθαμε και μόνοι/
Ήσυχη που ναι η μοναξιά και κρύσταλλο!
Ωραίος που ναι ο έρωτας, σαν τον ποιητή που έχασε για λίγο την πηγαία έμπνευση και τώρα ραγίζει ερασιτεχνικά τα σεντόνια/
Ψυχή, μην με αφήσεις ποτέ μόνη,μέσα στο πλήθος,
μήπως ξεγελαστώ φοβάμαι από την απατηλότητα μιας έκπληξης/
Εκρήξεις χαράζουν τώρα το δέρμα, κοιτάζω τον Ωκεανό της πόλης και βουβαίνω/
Τόσο μεγάλος ωκεανός ο ανθρώπινος, μα τίποτε πάνω του δεν στέκει/
Μοιάζουμε σαν ξεχαρβαλωμένες δοξαριές σε βιολιά μαγεμένα/
Ψυχή, που να ξοδέψω τόση ομορφιά σαν την ρουφούν τα μάτια μου,
ο διάβολος πάντα επισημαίνει τα τόσα λάθη μου/
Μα εσύ ψυχή μου, να σαι κοντά μου και να αγαπάς τα λάθη μου/
Περισσότερο αξίζει ένα λάθος, παρά μια ανθρώπινη ζωή να καταστρέψεις,
όχι από χριστιανικό πάθος, αλλά από αληθινή τρυφερότητα/
Είναι που μου λες, πόσο μικροί είμαστε,
και πως από φόβο παριστάνουμε τους μεγάλους/
Μα τι θα ταν τελικά ένας άνθρωπος δίχως φόβο;
Ίσως να γινόταν ο μεγαλύτερος δικτάτορας,
ή ο πιό άδικος που θα έκρινε τα δίκαια των άλλων/
Σε κρατάω ψυχή μου,
ποτέ μην με αφήσεις μονάχη μου,
μικρή είμαι και φοβάμαι,
όμως στο πρώτο μυστήριο κι άγνωστο που θα συνατήσω στον δρόμο μου , εκει θα χυθώ,
εκεί θα μείνω για λίγο...

(Ψυχο-λόγχη)