'Ανευ σημασίας..

Παρακολουθείς το κενό που υπάρχει μέσα σου, κάπου ανάμεσα στο στομάχι και την καρδιά σου.
Κοιτάς γύρω σου. Ευμένειες κι ευγένειες.
Αφροδίτες που λούζονται στην βροχή.
Έξω απ το σπίτι, έξω από εσένα.
Θόρυβοι της πόλης κατεργασμένοι στα μπαλκόνια.
Πίσω από τα μπαλκόνια υπάρχουν άνθρωποι, πάντα υπήρχαν.
Λεπτές ονειρώξεις στα κρεβάτια των εφήβων, μα και στα κρεβάτια ενήλικων που μάχονται με τον εαυτό τους.
(Αφήστε το αυτό, δεν μας κάνει, μεγάλο μπέρδεμα η μάχη αυτή, είναι ώρα για τους ψυχαναλητές).
Κι όμως μικρά θραύσματα σκέψεων περιέχουν χρυσή γύρη ακατέργαστη.
Είμαστε ένας στριμωγμένος κόσμος κάτω από τα σύννεφα.
Μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας κι η όψη των φόβων είναι αρχαίοι.
Άσχημη λέξη, ο φόβος, ή όχι;
Τίποτε δεν είναι άσχημο όταν το γνωρίζεις.
Λοιπόν γνωριστείτε μεταξύ σας γενναίοι μου.
Τι σας εμποδίζει;
Αυτή η μπάλλα η αόριστη που λέγεται μέλλον;
Αφήστε το μέλλον σας κι αρπα΄ξτε το παρόν σας.
Α, ούτε αυτό, είναι τα χέρια σας κλειδωμένα με αόρατες αλυσίδες.
όλος ο κόσμος είναι έτσι.
(Μα γιατί ασχολείστε με τον κόσμο);
Έχει ξεκινήσει μια Δευτέρα που φτύνει λύπες.
Μικρές, μικρές και κοφτές σαν ανάσες.
Μόνο τα λουλούδια δεν γνωρίζουν, κοίτα, άνθισαν στις γλάστρες.
Εμείς μόνο στις δικές μας δεν ανθίζουμε...
Απέραντο φυτώριο.
Φτύνεις ανησυχία, συνεχώς φτύνεις ανησυχία.
Νεύρωση καλύτερα; όχι, αυτό δεν σου κάνει.
Λοιπον τα βιβλία γύρω στο δωμάτιο είναι τίτλοι και χρωματιστά εξώφυλλα.
Αφήσαμε το ιλουστρασιόν και περάσαμε στην επίθεση.
Ναι.
Απλό φτηνό χαρτί. Άνευ σημασίας.
Σημασία έχει πως τα χέρια σου είναι δεμένα με αυτούς τους αόρατους κόμπους.
Καλή μου!
Καλέ μου!
Κοιτάξτε πόσο καλύτερα περνούν οι αγελάδες.
Δεν σκαμπάζουν μια από αυτά που λετε.
Τι θα συμβεί;
Το πολύ πολύ κάποιος τρελός να σας ξετινάξει με μια βόμβα.
Ω, ξέχασα υπάρχουν οι άλλες βόμβες, πιό έξυπνες και φτηνές.
Που κάνουν τον χρόνο σας κολασμένο μέσα στην αόριστη, την αόρατη απειλή.
Τι θα συμβεί σήμερα;
Αύριο;
Κανείς δεν ξέρει, εκτός αυτών που λαβαίνουν μέρος σε τούτη την παρέλαση που αφανίζει ψυχές.
Αφανίζονται ζωές.
Κάποιος πέφτει από την ταράτσα.
Φυλάξου, έρχεται η ώρα που μπορεί να μην νοιάζεσαι γι αυτό.
Το σώμα του πέφτοντας στο πάτωμα κάνει έναν απάισιο θόρυβο.
Κάτι πιτσίλες αίματος έρχονται πάνω σου.
Τώρα νοιάζεσαι;
Ω καλέ μου, όχι, φυλάξου, έρχεται κι η ώρα σου.
Χωρίς εσένα, δίχως σημαίες και σύμβολα.
Ένας φιλήσυχος θάνατος.
Αυτός δεν άντεξε θα πούνε πάλι.
Θα περάσει στα ψιλά.
Στα αζήτητα.
όπως κι εσύ.
Καημένε, δεν μοιράστηκες με κανέναν την αγωνία του θανάτου.
όμως αυτός που έπεσε το έλεγε.
Αλλά κανείς δεν τον πίστεψε...
Άλλη μια Δευτέρα θα πεις και οι τρελοί είναι πίσω από τα κάγκελα.
ΚΙ ΟΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ.
Άνευ σημασίας....
Είμαστε όλοι σε καταστολή.
Απλά δεν γουστάρουμε να ποζάρουμε την αλήθεια αυτή.
Κοιμήσου, δεν κινδυνεύεις...
Ακόμα...