Αγαπώ τα περίλυπα μάτια, αυτά ,που σε τίποτε δεν αφήνουν ένα περιθώριο πως θα παρηγορηθούν,
τα απογεύματα τα ανοιξιάτικα με τις πικρές βιολέτες στα χέρια,
τα χείλη τα φιλήδονα που διψούν για παιχνίδια αναγνώρισης,
τα στενά δρομάκια που ακούγονται τα τακούνια σαν βασίλισσες προς αναγνώριση,
ένα βιαστικό ανθρώπινο άρωμα που χάνεται μέσα στα άλλα,
και μια φράση σαν μαστίγιο που ποτέ δεν αποκωδικοποίησα,
να σε προσέχεις γιατί είσαι βαθιά ερωτικός άνθρωπος, ενός αγνώστου,
άραγε αν... δεν δοθείς σε όλα αυτά που θαυμάζεις χωρίς να έχεις ερωτική αντίληψη γι αυτά,
μπορείς να πεις πως έστω για λίγο τα γνώρισες;
Κι αυτός ο λυρισμός που ξεχυλίζει σαν θυμίαμα ευλογημένος είναι ή δαμαστής των άγριων όψεων;