μπαξές αντί μπαξίσι

Εδώ είμαστε,
αν σκεφτείς φτιαγμένοι από άπειρους μανδύες συναισθημάτων,
κάθε μανδύας ,να σκεφτείς ,έχει ένα χρώμα,
ας πούμε την ζήλιας είναι κίτρινο.
Με κάλυψες αρχικά με κόκκινο, εκείνο της αγάπης, έπειτα βούλιαξα μαζί σου σε όλα τα χρώματ...α.Έπειτα έγινα μαύρο κι έπειτα λευκό.
Από παιδί τρώω χρώματα, από παιδί έμαθα να τα ανακατεύω πάνω στα χώματα.
Αυτό είναι θέμα βαρύ αλλά κι ελαφρό ταυτόχρονα.
Τα χώματα ,τα παιδιά και τα χρώματα.
Τι ανία, θα πεις.
Επιτέλους, έχει πάψει να με απασχολεί η γνώμη των άλλων.
Πέρασα χρόνια και κύλησα στα φαράγγια για να σταματήσω να υποδύομαι άλλους ρόλους, τώρα υποδύομαι εμένα.
Όπως με ξέρω και όπως με μαθαίνω.
Μπορώ να μυρίσω τον κίνδυνο σαν αγρίμι, ύστερα πέφτω πάνω του.
Αντιπαθώ την προσδοκία, αντίθετα λατρεύω την συνήθεια της μη συνήθειας.
Όλα τελούν υπό κρίση στην χρήση τους.
Μα γιατί θα μου πεις; Είναι που παγιδευόμαστε στις άπειρες γνώμες.
Η χώρα αυτή είναι ένας σωρός από σκατά και γνώμες.
Μα πως γίνεται να φοράμε άλλους μανδύες εκτός από τους δικούς μας;
Γιατί κι η κάθε γνώμη είναι ένα χρώμα και ξυπνά το συναίσθημα.
Μείνε εσύ ένας Ναπολέοντας, εγώ θα μείνω το χαμομήλι στο βουνό.
Έρχεται ζέστη, η ΆΝΟΙΞΗ μπήκε με κλωτσιές.
Μαζί της μου ξύπνησε κι αυτή η οργή να κάνω τα ανθρωποειδή Κύκλωπες.
Αυτό δεν υπόσχεται εξουσία, αυτό είναι η επιθυμία μου πως όλα εδώ πρέπει να πληρωθούν.
ΕΙΔΙΚΆ η αναλγησία κι η βλακεία.
Άκου, μυρίζω ακόμη την οσμή στον νεκροθάλαμο του πατέρα μου, αυτό με κάνει να σέβομαι την ζωή .
Παρακολουθούμε σαν νεκροφανείς αυτό το ατέλειωτο τέλος.
Η χρεοκοπία ήρθε μα η μαλακοκρατία παραμένει.
Γι αυτό υπάρχει η γραφειοκρατία ακόμη, για να καλύπτει τα προηγούμενα.
Φοράω τον μανδύα μου μαζί με τόσους άλλους.
Αυτό θα σώσω.
Και την γνώμη μου.
Μην είσαι βλάκας.
Την αθωότητα μου προσπαθώ να διαφυλάξω...
Κι ότι μου έμεινε από παιδί..