Η γυναίκα που αντικατέστησε την λέξη αισθάνομαι, με την λέξη συναισθάνομαι.
Οι φτηνές μαγκιές που αντικατέστησαν την ανάληψη της ευθύνης.
Οι πρόωρες σκέψεις των καλοκαιρινών καρπών.
Μια χρυσή άμμος.
Η σκόνη της πόλης.
Τα μαγαζιά που πουλούν τα ζώα σαν να είναι φρούτα.
Ο χρόνος που περνά, που ζητά ολοένα την εσωτερική καλυτέρευση.
Αυτοί που έμαθαν να έρπονται κι οι άλλοι να περπατούνε.
Οι εξιδινεκε...ύσεις όλων των τίποτε.
Το είμαι.
Και κείνο το υπάρχω.
Διακριτές παρουσίες κι οι αόρατες.
Τριλογίες του παράλογου.
Κι η σκέψη πως αυτοί που κάποτε έκαιγαν βιβλία έκαψαν μελλοντικές γενιές.
Ο κόσμος που φαίνεται.
Αυτός που μένει κρυφός.
Οι τρώγλες και τα δίπατα σπίτια στα διαφορετικά προάστια.
Εδώ είναι όλα.
Μόνο ο χρόνος που κυλά αναλοίωτος.
Τα παιδιά που έγιναν απότομα ενήλικες.
Κι οι ευγενείς που έμαθαν να συγχωρούν, όχι από δειλία, μα από κατανόηση.
Είμαστε λάθη και γινόμαστε κάτι άλλο από αυτό.
Όσο βαστούν τα μάτια μας.
Όσο βαστά η καρδιά μας.
Οι λαοί είναι κρεμασμένοι στα παράθυρα και στις οθόνες.
Κι ο δρόμος γυμνός από τα ίχνη μας.
Όλα κυλούν ενώ σπαραζόμαστε,
προσπαθούμε να κρατήσουμε λίγη γαλήνη ενώ στην φλέβα μας μας έσταξαν φθόνο,
αυτός είναι το πρώτο φαρμάκι που χρειάζεται να πετάξουμε.
Κι οι κακές εκδόσεις των εαυτών μας.
Δεν είσαι ηλίθιε ανθρωπιστής, άνθρωπος ήσουν και είσαι.
Αφήστε τις θεωρίες και τους θεωρητικούς στα θυρωρεία μόνους.
Εμείς έχουμε μια μικρή ζωή.
Πολύ μικρή για να μην την ζήσουμε.

(Σκέψεις των 4.57)