Ελάτε μαζί μου, στο κόκκινο βελούδινο δωμάτιο* να, δείτε! Οι τοίχοι του και το πάτωμα παλεύουν με το βελούδο, ότι κολλάει κι είναι ακίνητο, παλεύει με την κίνηση.
Όπως εσείς με εμένα.
Είμαστε βαθιά μόνοι. Τι λέτε; Θα πιείτε ένα λικέρ από κεράσι ή μήπως ένα παλαιό κονιάκ;
Ω ναι, έχετε δίκαιο, ένα κονιάκ ταιριάζει στην περίσταση.
Μου αρέσετε γιατί ενώ είστε πολύ ευγενικός δεν είστε μαλθακός, ενώ έχε...τε συλλέξει εμπειρίες από τόπους κι ανθρώπους δεν περιφέρετε καμμία έπαρση, απλά φαίνεται πάνω σας μια ήρεμη δύναμη.
Κι όμως, τι κρίμα! Η μήπως όχι; Για το κρίμα λέω, για το άλλο είμαι σίγουρη.
Σας παρακολουθώ τόσον καιρό να ψάχνετε την περιπέτεια με μια γυναίκα σαν να ήταν η τελευταία της ζωής σας, ψάχνετε θαρρεί κανείς να γίνετε το τελευταίο θύμα της. Κι όταν την βρίσκετε, αμέσως ψάχνετε, κάποια άλλη.
Μην με κοιτάτε έτσι, σας αναγνωρίζω όπως ο σκύλος μυρίζει το σπίτι του.
Μόλις νιώσετε την αμφιβολία για τον εαυτό σας αμέσως ρίχνεστε στην μάχη για να κατακτήσετε την γυναίκα, δήθεν θα είναι πιό δυνατή από εσάς, εξαιτίας αυτής της αμφιβολίας. Είστε τόσο εγωκεντρικός κι ευάλωτος...
Δεν το βλέπετε πόσο μοιάζουμε;
Ανήκουμε σε αυτό το δυστυχισμένο είδος των ανθρώπων που η ευτυχία κρατά για λίγο.
Τίποτε δεν μας φτάνει, δινόμαστε μέχρι να μας δοθούνε. Κι όσο νιώθουμε έκσταση είτε πνευματική ή σωματική τόσο η έμνευση μας φτάνει στο κατακόρυφο.
Και δεν εξαντλούμαστε ώσπου να νιώσουμε την δύναμη της κατάκτησης να μας τρελαίνει.
Μα ναι, δεν είναι η κατάκτηση, είναι πως ψάχνοντας για την αγάπη εμείς φτάνουμε παραπέρα.
Ψάχνοντας για κάτι που ίσως να μην υπάρχει. Και τελικά όλοι εξαντλούνται.
Τους γυρίζουμε μέσα έξω, τους δίνουμε τα πάντα κάνοντας τους να μας δοθούν και τότε ακριβώς αρχίζει η άλλη αμφισβήτηση, η αμφισβήτηση στην δική τους δύναμη.
Λατρεύετε να σας αγαπούν αλλά δεν θέλετε και να σας κολλήσουν αλυσίδες στα χέρια και στην καρδιά σας...
Δεν μπορούμε να κρατηθούμε κάπου για πολύ.
Οι άλλοι Μαξίμ το λένε τρέλα, εγώ το λέω έρωτα, το λέω νεότητα.
Μπορώ πάντα να φανταστώ κάτι που θα μου δώσει ομορφιά και να το βρώ.
Κοιτάξτε γύρω σας, οι άλλοι κατηφείς πηγαινουν στα σπίτια τους ενώ εμείς γυρνοβολάμε στο κρεβάτι μας σαν αλιγάτορες ή στην καρδιά τους.
Βέβαια ξέρω, αυτή η αναζήτηση δεν θα έχει τέλος ποτέ, εκτός κι αν..
Εκτός κι αν ωραίε μου Μαξίμ αφήσετε τον εαυτό σας να παίξει μαζί μου, τι λέτε;
ή θα γίνουμε αδέλφια, ή θα αγαπηθούμε τρελά και θα δώσουμε όλες τις απαντήσεις που κανείς από τους άλλους δεν μας έδωσε...
Ακούστε Μαξιμ είμαστε το μέσον που θα μας ελευθερώσει από αυτήν την αιώνια αναζήτηση, έχουμε πιθανότητες, δεν νομίζετε;

Μαξίμ
Σας κοιτάζω κι είναι σαν να κοιτώ έναν καθρέφτη από φως και σκιές.
Αυτό με διεγείρει απίστευτα. Τι λέτε, θα αντέξουμε; Εννοώ να μην κάνουμε κακό ο ένας στον άλλο.

Ισμήνη
Μα τι λέτε; Εδώ δεν κάναμε σε κανέναν άλλο που υπήρξε δειλός και μαλακός σαν σφουγγάρι, σε εμάς το μόνο που θα συμβεί είναι το απίστευτο.
ή μια τεράστια λύπη ή μια τεράστια χαρά, η ευτυχία η ίδια.
Ή μια μεγάλη τρέλα.
Γι αυτό είμαστε εμείς, ας μην ξοδευόμαστε άλλο.

Την αγκάλιασε κι άρχισαν να παλεύουν σαν τίγρεις....

( ένας φανταστικός διάλογος μιας άλλης εποχής)