Ανήλιαγος

Την λέξη πένθος πολλοί την λένε, πολλοί την δείχνουν με τον τρόπο τους/
Όμως εγώ έμαθα παρακολουθώντας τα δελφίνια, πως λίγοι την ντύνονται
Ακόμη πιο λίγοι την αισθάνονται/
Κι η νεκρώσιμη ακολουθία σαν πομπή πνιγμένων λέξεων/
Το Πένθος είναι πρώτα στα αισθήματα, μετά ακολουθούν οι λέξεις,
έπειτα ο αποχαιρετισμός/
Ναι, αν ήμουν άντρας θα έδινα την άδεια στα χέρια μου να χτυπήσουν ένα το...υφέκι/
Αλλά, ως γυναίκα ,καλύτερο μου είναι να σιωπώ/
Αφήνω τους άλλους να νομίζουνε ,πως πάντα μου κρατώ μαχαίρι,
μα αυτό μου χρησίμευε να χαράζω ονόματα στην φλούδα ενός κορμού ελιάς/
Αλλά πολλές φορές χάραξα πένθος,
ίσως αυτό προέρχεται από τον τόπο μου,
πνιγμένος από ήλιο και πέτρες και θυμάρι/
Είναι φορές που τα γόνατα λυγίζουνε
κι εμείς σαν βρυκόλακες παριστάνουμε τις Καρυάτιδες/
Το πένθος ταιριάζει σε μάτια που το λευκό τους σε ταράζει,
όχι η ίριδα , όχι η κόρη/
Έπρεπε να πω ένα αντίο χτες αναγκαστικά,
θες από περηφάνεια , θες από ανάγκη,
να μείνει η ομορφιά σαν μνήμη , να μην γίνει ασχήμια,
μην γίνει ακόμη μια ασχήμια,
βαρύτερο πένθος,,, από αυτό, δεν γνώρισα..