Κατάμαυρη ήταν η λίμνη
επέπλεαν στην επιφάνεια της ανθρώπινα μάτια και φούξια νούφαρα.
Γύρω μου απόηχοι από πουλιά παράξενα με ουρές μεταξένιες.
Μόνη μου θα αποφάσιζα τώρα για εμένα.
Το θέμα ήταν σχεδόν αρχαίο και δίχως ταμπού το άγγιζα πια.
Πάντα εγώ κι οι άλλοι.
Μα δεν ήθελα πια να μεσολαβώ σε αυτά που οι ίδιοι ήθελαν.
Να μεταφέρω συνεχώς νερό στα άνυδρα τοπία τους...
Να γίνομαι παρέα στην παγωμένη ματιά τους διώχνοντας μακριά σταλαγμίτες από θλίψη.
Μονάχα η ποίηση πάντα έχει περισσεύματα συγχώρεσης και οι απελπισμένοι που πιάνονται από τα μαλλιά της θρησκείας.
Και καθώς η κρύα ανάσα του χρόνου καρφώνει τα δόντια στον αυχένα μου,
φανερώνει πάλι την ανάγκη της η λύση του γρίφου .
Εγώ κι οι άλλοι.
Και καθώς δεν είμαι ποίηση
μήτε θρησκεία φορώ στο μπράτσο μου σαν πένθος,
διαλέγω να είμαι εγώ.
Εγώ κι οι άλλοι.
Από την αρχή.
Ισότιμα υλικά θα παρέχω και θα γυρεύω για εμένα.
Είναι θέμα σοβαρό ο ζυγός να είναι ισοβαρής,
να μην γίνει ο ζυγός αλυσίδα βαριά στα χέρια και στα πόδια μου...
Να μπορώ να με βλέπω καθαρά εμένα και εσένα...
επέπλεαν στην επιφάνεια της ανθρώπινα μάτια και φούξια νούφαρα.
Γύρω μου απόηχοι από πουλιά παράξενα με ουρές μεταξένιες.
Μόνη μου θα αποφάσιζα τώρα για εμένα.
Το θέμα ήταν σχεδόν αρχαίο και δίχως ταμπού το άγγιζα πια.
Πάντα εγώ κι οι άλλοι.
Μα δεν ήθελα πια να μεσολαβώ σε αυτά που οι ίδιοι ήθελαν.
Να μεταφέρω συνεχώς νερό στα άνυδρα τοπία τους...
Να γίνομαι παρέα στην παγωμένη ματιά τους διώχνοντας μακριά σταλαγμίτες από θλίψη.
Μονάχα η ποίηση πάντα έχει περισσεύματα συγχώρεσης και οι απελπισμένοι που πιάνονται από τα μαλλιά της θρησκείας.
Και καθώς η κρύα ανάσα του χρόνου καρφώνει τα δόντια στον αυχένα μου,
φανερώνει πάλι την ανάγκη της η λύση του γρίφου .
Εγώ κι οι άλλοι.
Και καθώς δεν είμαι ποίηση
μήτε θρησκεία φορώ στο μπράτσο μου σαν πένθος,
διαλέγω να είμαι εγώ.
Εγώ κι οι άλλοι.
Από την αρχή.
Ισότιμα υλικά θα παρέχω και θα γυρεύω για εμένα.
Είναι θέμα σοβαρό ο ζυγός να είναι ισοβαρής,
να μην γίνει ο ζυγός αλυσίδα βαριά στα χέρια και στα πόδια μου...
Να μπορώ να με βλέπω καθαρά εμένα και εσένα...
το θέμα που εγγίζεις είναι μείζων στη φιλία. Ως η καλύτερη κι αγγνότερη σχέση ίσως η φιλική γίνεται μια δύσκολη υπόθεση καθώς κουβαλάμε σ' αυτη τις αδυναμίες μας. Δύσκολα ο ζυγός γίνεται ισοβαρής, δύσκολα ισορροπείς στις αντιθέσεις της ,δύσκολα έχεις αρκετό κουράγιο να αντιμετωπίσεις την αλήθεια, τα όρια τα δικά σου και των άλλων που σηματοδοτούν αντίστοιχα τη μοναξιά σας, δλυσκολο να χειρστείς μια τέτοια γνώση...
ΑπάντησηΔιαγραφή