Καθώς το μυαλό σου αιώνια εργάζεται κι είναι πότε βάρκα σε ανοιχτή θάλασσα
και πότε χιλιάδες κεριά αναμμένα στο σκοτάδι,
στριμώχνεις αβέβαια αυτά που ξέρεις μακριά από τις χωματερές των επικύψεων,
διαπιστώνεις όμως κάτι μέρες ,πως είναι και δύσκολο να ανυψώσεις τον κορμό.
Βλέπεις κι ο κορμός σου παίρνει ένα μέρος του γενικού τοπίου.
... Κι όσο δύσκολο σου είναι να κάνεις μια επίκυψη, άλλο τόσο δύσκολο και να υποκλιθείς σε αυτά που σε κάνουν να αντιστέκεσαι σε ότι κάτω σε ρίχνει.
Περιλαμβάνονται εδώ κι αυτά που ποτέ δεν ξέχασες και αυτά που δεν θυμάσαι.
Υπάρχουν στιγμές που μοιάζει να ξέρεις πως είναι ο θάνατος αφού νεκρός αισθάνεσαι ή ζωντανός νεκρός.
Ντύνεσαι τότε ψύχραιμος και παρατηρείς το ανύπαρκτο.
Κι ίσως έτσι έχεις χάσει τα πιό πολύτιμα ΜΟΙΡΑΙΑ σου λεπτά σε μια δράση που θα απέτρεπε το άφημα σου στο μοιραίο των πραγμάτων...