Κραυγή στη Σιωπή

Και μετα την παρασταση της μοναξιας οι ανθρωποι σιγησαν, το κουρασμενο τους ταξιδι εφτασε στο τελος, ενα καραβι φωναξε την στιγμη της αποχωρησης, αλλα αυτοι ηταν τοσο κουρασμενοι και ατρωτοι απο την ελπιδα που δεν ακουσαν την σειρηνα.
Βρεθηκαν στο θεατρο και δεν ειδαν την αυλαια, ηταν ατρωτοι ακομη και δεν καταλαβαν τα δακρυα του ρολου.
Μετα κλειστηκαν στα κουτακια τους, ο καθενας ψηλαφιζε μια ευτυχια που δεν υπηρχε, δρασκελισαν το μπανιο και το νερο δεν ξεπλενε τη μικρη βρωμια τους. Ακουγαν τη μουσικη και το μπλουζ δε χωραγε στο μεγαλο σαλονι. Ο φοβος φιλουσε το ερημο κορμι τους που ζητουσε συγχωρεση, ο πατος του πηγαδιου χωρουσε και αλλους. Οι ερημοι ποιητες στεκονταν στη βιβλιοθηκη αδιαβαστοι και γαληνιοι, πιο ελευθεροι απο το ψεμμα απο ποτε.
Μικροι, μικροι χαμενοι ηρωες σε καποιες σελιδες περιμεναν τη δικαιωση απο τους ιδιους κι οχι τους αναγνωστες. Στην πυρα, στην πυρα ριξτε τις τυψεις για οσα δεν κανατε ναρκισσευομενοι εξευρενητες.
Πενθιμα εμβατηρια γυρω γυρω και ολοι απολαμβανουν το τελος που σαν φιδι κατελαβε τον χωρο και δεν εβλεπαν οι μικροι αποθηκαριοι της θλιψης τι ετοιμαζε ο ανθρωπος που ηταν παραδομενος, εξαντλημενος στη θολη του μιζερη φιγουρα.
Ετοιμαζω παρασταση για λιγους, αυτους που θα αντεξουν τη δοκιμασια, αυτους που θα ψιθυρισουν με αξιοπρεπεια μια κραυγη. Ποιος μπορει να ουρλιαξει με σιωπη;