....

Αν ένας θάνατος μπορεί να αναδείξει πόσο νεκρό μοιάζει ένα τοπίο
χωρίς προσθέσεις αφαιρέσεις τεχνηέντως επεξεργασμένες.
Αν έδωσε απαντήσεις πέραν από αυτό που κείνη την στιγμή έμοιαζε ζωτικό.
Αν ένας έφηβος ξεδιπλώσει τα μάτια του κοιτάζοντας λεύτερα αργότερα σε αυτά που έφτιαξες.
Τότε η ζωή γίνεται ωραιότερη από αυτήν που φανταστήκαμε ως άνθρωποι.
Ίσως να ελπίσουμε πως μας αξίζει κι η ζωή,
αυτή που τόσο ελάχιστη μοιάζει χωμένη στην χοάνη της επιβίωσης,
τα ερωτήματα τα ελάχιστα τα αναπόφευκτα της σήψης.
Θα προστρέξουν πάνω στον τελευταίο ύπνο σου
με λυγισμένα τάχα πόδια, δάκρυα πέτρινα,
όλοι αυτοί θα είναι, που ποτέ δεν καταλάβαιναν τον πόθο σου για την αργή κίνηση,
την επιμονή της ώρας της πρωινής στην εμφάνιση της εικόνας που σε έτρεχε σαν δαίμονας,
όλοι αυτοί πάλι θα ναι που τώρα ξαφνικά όλα τα κατάλαβαν.
Γκρίζο το  σεντόνι της φυγής σου λιτό,
η πληρότητα της κατάκτησης αποδεικνύεται από την προσφορά,
η αιωνιότητα της ομορφιάς  δόθηκε,
πίσω από τα μάτια σου επιδόθηκα σε απολαύσεις ψυχικές,
ταξίδεψα,
πόνεσα,
ευτύχησα,
αναρωτήθηκα,
άλλαξα έστω για λίγο,
όσο κρατούσε μια σκηνή, ένα πλάνο, ένας άνθρωπος που κοιτούσε το βουνό και χόρευε σαν γενναίος.
Ανήκεις σε αυτούς που επιδρούν στον άλλο απλώνοντας τις αισθήσεις ,
δεν υπάρχει έργο δημιουργικό χωρίς την αντίληψη μέσα από αυτές.
Καπνίζω τσιγάρα σε τούτο το τοπίο το πνιγηρό μαγκωμένα,
λέω μέσα μου δεν ήταν αυτός ένας απλά ξαφνικός θάνατος.