ΚΑΙΡΟΣ ΣΚΛΗΡΟΣ, ΑΤΡΩΤΟΣ;

O καπιταλισμός είναι αόρατος,
 πίσω από ψηλά κτίρια που κρύβουν τον ήλιο,
το χαμόγελο του Μαρξ στην μακρινή κουμμούνα του 1871 προκαλεί για άλλη ανάγνωση,
αναστάτωση στους δρόμους πικραμένη και κρυμμένη.
....
Σε ένα ξύλινο μπαρ την ανιχνεύω ακούγοντας jazz,
απορίες ψαλιδισμένες στο υστερόγραφο εκεί του Μπακούνιν
θεόρατος έστεκε πάνω από το Παρίσι
κοιτάζουν τώρα την ακίνητη μάζα
μοιάζει με κατσαρίδα μεθυσμένη από δηλητήρια.
....
Ο κόσμος δεν αναρωτιέται
τα άφησε όλα στους φιλόσοφους, αυτοί ανέλυαν τον κόσμο,
μα αυτός αδύνατον από αυτό να αλλάξει,
γέρνεις τώρα πάνω από τις μαβιές ειδήσεις.
....
Όλες οι ειδήσεις πένθιμοι χάρτες μες τον Χειμώνα,
άλλος με γενναιότητα ψυχική άφησε δόξες και βραβεία,
τι να σου κάνουν σκέφτηκε τα βραβεία σε ένα κράτος που μας πεθαίνει,
που το ίδιο από χρόνια πρίν παραιτήθηκε από τον άνθρωπο.
....
Είχε δίκαιο ο Κάφκα όταν συνέλαβε την κατσαρίδα,
αρκετά πριν, και λίγο μετά όταν τα παιδικά χαμόγελα νέκρωσαν,
τούτος ο κόσμος βυζαίνει σε λάθος αρχές,
θρησκείες που υπνωτίζουν όλα τα θέλω,
πλήρης παράλυση,
στο μεδούλι μου νιώθω.
....
Ήδη νιώθω την πρώτη παράκρουση,
μην μιλάς, όσο μιλάς λιγότερα ψέμματα.
.....
Ο καπιταλισμός μπήκε στις σχέσεις,
αδύνατον να βρείς μηχανισμούς και έννοιες,
κείνο που χρειάζεται είναι να κάψεις το σαλόνι σου,
ύψωσε το στον ουρανό με τα αστικά βιβλία,
κάνε το για στερνή φορά για τα παιδιά σου,
για το πρώτο φιλί το καλοκαίρι που έλαβες,
μέσα σε ένα ερωτικό ποίημα.
.....
Κι όμως ο άνθρωπος γεννήθηκε για να ευτυχήσει,
ξέρω δύσκολο αυτό αφού χαλιναγώγησαν τις ηδονές του,
η τέλεια πράξη φέρνει πάντα ηδονή όταν γίνεται,
μην ξυπάζεσαι από τρόπους και ενοχές.
.....
Συμπλεγματικές αδελφές του ελέους
μοιράζουν τις τοξικότητες μιας προδιαγραφής,
μέσα σε αυτό έμπλεξες,
κι όμως περίλυπη η αγάπη σε κοιτά κι αναρωτιέται αν της άξιζε,
έτσι απλά να την δικάσεις,
να προδικάσεις μια απόφαση.
.....
Είναι περίεργο, αλλά ακόμη κι η αγάπη καταδικάστηκε,
φετιχιστικά συμπλέγματα πάθους και μίσους,
η εποχή αυτή αγάπη μου δύσκολη είναι για τους ανθρώπους.
.....
Σου λέω είμαι ένας άνθρωπος!
Κι εσύ σκορπιέσαι στο χάος της ανάλυσης.
Αν με ένιωθες, θα με αγκάλιαζες,
έτσι συνέβαινε πάντα,
όμως ο καιρός τούτος αλλοιώνει συναισθήματα,
μέσα στο παράλογο τσαλαβουτάς,
αυτό τελικά ο καπιταλισμός ήθελε,
άνθρωπος να μισεί τον άνθρωπο,
κι οι λίγοι εκλεκτοί να παίζουν στο καζίνο της τρέλας μεθυσμένοι.
.....
Μιλάω απλά γιατί δεν έχω κάτι να σου κρύψω,
παράλληλοι βίοι αγίων και κολασμένοι,
αυτό που με υπερβαίνει είναι που πέτυχαν να πιστέψεις πως δεν σε αγάπησα,
μπορεί να λαθεύω,
μα η αγάπη είναι η μεγαλύτερη επανάσταση.
....
Κι έτσι τώρα στο ξύλινο μπαρ σκόρπιες αγάπες και λέξεις
και πάντα αυτά τα φριχτά κτίρια,
να κρύβουν τον ήλιο από τα μάτια μας,
να κόβουν τον ήλιο από την καρδιά μας.
.....
Όλα στα επιτρέπω,
μην λες άλλο πως δεν σε αγάπησα,
αυτό είναι  τεράστιο λάθος,
όμως ξέρω να σωπαίνω,
τίποτε δεν αναμένω.
....
Η σιωπή μου κρύβει λύπη
όταν ανθίσει θα το ακούσουν και τα παιδιά μου...