Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Καθώς το μυαλό σου αιώνια εργάζεται κι είναι πότε βάρκα σε ανοιχτή θάλασσα
και πότε χιλιάδες κεριά αναμμένα στο σκοτάδι,
στριμώχνεις αβέβαια αυτά που ξέρεις μακριά από τις χωματερές των επικύψεων,
διαπιστώνεις όμως κάτι μέρες ,πως είναι και δύσκολο να ανυψώσεις τον κορμό.
Βλέπεις κι ο κορμός σου παίρνει ένα μέρος του γενικού τοπίου.
... Κι όσο δύσκολο σου είναι να κάνεις μια επίκυψη, άλλο τόσο δύσκολο και να υποκλιθείς σε αυτά που σε κάνουν να αντιστέκεσαι σε ότι κάτω σε ρίχνει.
Περιλαμβάνονται εδώ κι αυτά που ποτέ δεν ξέχασες και αυτά που δεν θυμάσαι.
Υπάρχουν στιγμές που μοιάζει να ξέρεις πως είναι ο θάνατος αφού νεκρός αισθάνεσαι ή ζωντανός νεκρός.
Ντύνεσαι τότε ψύχραιμος και παρατηρείς το ανύπαρκτο.
Κι ίσως έτσι έχεις χάσει τα πιό πολύτιμα ΜΟΙΡΑΙΑ σου λεπτά σε μια δράση που θα απέτρεπε το άφημα σου στο μοιραίο των πραγμάτων...

2 σχόλια:

  1. "Κι ίσως έτσι έχεις χάσει τα πιό πολύτιμα ΜΟΙΡΑΙΑ σου λεπτά σε μια δράση που θα απέτρεπε το άφημα σου στο μοιραίο των πραγμάτων..."

    Συν αθηνά και χείρα κίνει...

    Πόπη, εδώ που τα λέμε, σου χρειαζότανε αυτός ο χώρος... να ρχόμαστε και μεις κάπου κάπου να πίνουμε κανα καφέ, εδώ είναι πιο ήσυχα, και νιώθω έντονα την παρουσία της οικοδέσποινας... (βάλε και ένα καναπέ να ξαπλώνουμε, όταν θα μας παίρνει αργά η ώρα, που να τρέχουμε νυχτιάτικα, μεσ το κρύο, για να γυρίσουμε στα σπίτια μας... )
    Λέω να σου φέρω δώρο για το σπίτι ένα πίνακα μου, νομίζω πως του λείπει,μόνο που δεν ξέρω αν θα σου αρέσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή