Ημέρες υπό ματαίωση, ενώ δεν θέλαμε τίποτε άλλο παρά να αγαπηθούμε, κάπου σταματήσαμε θορυβημένοι. Ήταν ο κρότος από τα αστέρια που ήρθε επάνω μου, όταν την καλοκαιρινή νύχτα σε αναμετρούσα με τα θέλω μου. Μα τα έβαλα κάτω και τα έπνιξα σαν την Μήδεια για να μην τρομάξεις. Αλλά τελικά εσύ τρόμαξες, κάπου από την ένταση του πάθους μου, κάπου από μια αβεβαιότητα που σε τύφλωνε. Ύστερα τραβήξαμε δρόμο μακρύ γεμάτο αλάτι και πέτρα. Δεν ξέρω τι αγάπησες επάνω μου, εγώ αγάπησα πως ποτέ μου δεν σε βαρέθηκα. Ημέρες υπό ματαίωση. Αρκετές φορές πήγα μόνη μου εκεί στο μέρος της θάλασας που μιλούσαμε, θυμάσαι; ήταν μεσημέρι και ένιωθα να τρεκλίζω από την φωνή σου στα σύννεφα. Από τότε μετράω τους τρόπους που έχουν οι άνθρωποι για να αγαπηθούν. Η αλήθεια είναι πως γεμίζω ανία. Πως γίνεται να αγαπούν ανά τρεις μήνες, ανά τρεις μέρες. Πικρά μνημόσυνα στην αγάπη τους τους κάνω με μυστικό τρόπο. Μην πεις δεν βαριέσαι, έτσι είναι οι άνθρωποι... Εμείς ματαιώσαμε τους εαυτούς μας αλλά βαθιά αγαπηθήκαμε.. (Ημέρες υπό ματαίωση) Αφιερωμένο