Αυτή που ξεχειλώνει τον χρόνο, σκορπώντας τον ανάμεσα στο πουθενά και στο πάντα, αυτή λοιπόν η άγνωστη γυναίκα κάποτε μου είπε, κυρία να σας πω; η αγάπη είναι ένας σκύλος χωρίς αφεντικό. Μάλιστα, της είπα. Και δεν είπα κάτι άλλο.. Συγκέντρωσα τις δυνάμεις μου για να μπορέσω να αντιμετωπίσω τις λύπες μου. Είναι κάτι ημέρες που είσαι τόσο λυπημένος που καμιά κυνικότητα στην σκέψη δεν μπορεί να αλαφρώσει το βάρος σου... Κι αυτό που μένει , είναι αυτή η αβάσταχτη ώρες ώρες αλήθεια της λύπης σου.. 4.46 μ.μ