Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

ευχές


Από παιδί με γοήτευε ο έρωτας, οι πληγωμένες ιστορίες των <<σογιών>> και οι ήρωες των βιβλίων. Έπιανα τις κούκλες και τις έβαζα κάτω το πάτωμα και τους έβαζα ρόλους. Άνοιγε ένας άλλος κόσμος με χρώματα και αισθήματα που μεγάλωναν, άπλωναν, βάθαιναν το μέσα μου.. Από παιδί βασανιζόμουν από την ιδιαίτερη ευαισθησία μου, το Πάσχα σπάραζα με τον Χριστό που σταυρωνόταν στην τηλεόραση και τα Χριστούγεννα έκλαιγα που με έπαιρνε ο ύπνος και δεν προλάβαινα τον Άγιο Βασίλη , ήθελα να του πω ευχαριστώ για τα δώρα που έφερνε στα παιδιά. Παράλληλα όμως εκεί, στην Τρίτη Δημοτικού άρχισα να προφυλάσσω αυτήν την ευαισθησία μου , έβλεπα δηλαδή πως δεν μου έβγαινε σε καλό, δεν μπορούσα να την διώξω αλλά μπορούσα να την διαφυλάξω, έτσι έκανα παρέα με όλα τα πληγωμένα αγρίμια των άλλων τάξεων. Και φυσικά ερωτευόμουν συνέχεια, από το Νηπιαγωγείο ερωτευόμουν. Την ιστορία που υφαίνεται από μόνη της σαν ιστός ανάμεσα σε μια γυναίκα και έναν άντρα την ανακάλυψα από πολύ νωρίς.. Αυτό οφειλόταν στο ένστικτο μου και στην παρατηρητικότητα, έπειτα υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός στα σόγια ικανών ανθρώπων, ήταν πολύ ικανοί στα ερωτικά δράματα και στις καρβουνιασμένες ιστορίες... Ακόμη θυμάμαι την αρρωστημένη ζήλια ενός θείου μου, που πήγε να βάλει φωτιά στο σπίτι του αρχίζοντας από τις κουρτίνες... Κι ενώ αυτό με φόβισε σαν παιδί άρχισε να πυροδοτεί την παρατηρικότητα μου και την αναζήτηση αυτών των μεγάλων αισθημάτων.. Δεν μου άρεσαν ποτέ τα χλιαρά πράγματα, οι χλιαρές φιλίες και οι έρωτες.. Με γοήτευαν πάντα τα ζητήματα που αφορούσαν τα άκρα. Ο κινηματογράφος και το θέατρο που η μητέρα μου με πήγαινε από μικρή με τροφοδοτούσαν με σκέψεις και αισθήματα μεγάλα. Τα βιβλία ήταν ο δικός μου ναός και όχι αυτός των Κυριακάτικων επισκέψεων στις εκκλησίες φορώντας στενά παπούτσια όπου μόνο χασμουριόμουν... Αλλά και το παιδί μέσα μου ζητούσε τροφή, όπως αγάπη επικοινωνία, χαρά, δεν μπορώ να σου πω πως τα πήρα σε μεγάλες δόσεις, τότε ένα διαζύγιο των γονιών ισοδυναμούσε με μια μεγάλη σοβαρότητα και εγκράτεια από μέρους μου, και στην Αθήνα με την μητέρα, και στην Αμοργό τα καλοκαίρια με τον πατέρα μου.. Όμως έμαθα να παίρνω τις δόσεις ευτυχίας που 'ηθελα με τον δικό μου τρόπο... Τα δυστυχισμένα μου Χριστούγεννα ήταν όταν πλημμύρισε το υπόγειο που μέναμε και καταστράφηκε ο αρκούδος μου ο Νίνος, ακόμη κλαίω σαν σκέφτομαι την λούτρινη ομορφιά του κατεστραμμένη... Μπορείς να αντιληφθείς πόσες ιστορίες λέγαμε με τον Νίνο τις νύχτες σαν ψάχναμε για αγάπη και τρυφερότητα. Πόσες εκμυστηρεύσεις λιωμένης τρυφεράδας... Μισούσα το υπόγειο και τον βόθρο του.. Αυτό με στιγμάτισε σαν παιδί, ο χαμός του Νίνου και κάποιο άλλο γεγονός που το κρατώ για εμένα αν μου επιτρέπεις... Έπειτα διαβάζοντας το υπόγειο του Ντοστογιέφσκι και τον παίκτη ξέχασα το γεγονός και άρχισα να χτίζω άλλα γεγονότα που εξυπηρετούσαν την φαντασία μου και την δημιουργικότητα μου.... Σιγά σιγά κατάλαβα πως η ζωή η ίδια είναι τέχνη κι ίσως η πιο δύσκολη από όλες... Ευχές σε όλους και όλες σας, με αγάπη Πόπη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου