Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014


Ο πρίγκιπας μου είναι ένας μικρός θίασος, καταπίνει φωτιές και στήνει σκοινιά ανάμεσα στις πολυκατοικίες , επάνω τους να ακροβατήσει, να γλυκάνει τα αστέρια και την διάθεση αυτών που ασχημονούν στο όνομα της αγάπης. Ρίχνουμε τράπουλες στο τραπέζι από μαόνι, και εξηγούμε όλες τις αντρικές φιγούρες. Κάθε αντρική φιγούρα έχει μια πληγή, όπως ακριβώς έχει και μια γυναικεία φιγούρα. Όλες οι πληγές ήρθαν επάνω μας, μας ρούφηξαν αίμα αλλά και κάτι μας έδωσαν. Και κάτι μας πήραν πέραν των ερυθρών αιμοσφαιρίων. Ο πρίγκιπας μου όταν με βάζει πίσω στο αυτοκίνητο της επιστροφής με κοιτάει, εγώ δεν κοιτάζω ποτέ πίσω για να μην πετρώσω. Στην άρρωστη εποχή του τρόμου με ομορφαίνει η σκέψη των πλούσιων αισθημάτων, αισθήματα που δεν πάνε κι έρχονται. Με έχει στοιχειώσει , από παιδί μια σκέψη, ο ένας για τον άλλον. Κι όλοι για όλους. Δεν το αντέχουν όλοι, καμώνονται πως τάχα έχουν αληθινό ενδιαφέρον. Καθένας την δουλίτσα του, λένε, και βάζουν το κεφάλι τους κάτω από την ομπρέλα απομακρυσμένοι από την πηγή της αλήθειας. Ο πρίγκιπας μου είναι ένας μικρός θίασος, κουβαλάει κύκνους μαύρους και μπλε νούφαρα στα χέρια, μιλάει για πολιτείες μακρινές, φτιαγμένες από αγάπη και αλήθεια, εκεί οι ήττες δεν έχουν χρώμα , ούτε νόημα. Κάθε φορά που βρέχει, φορώ μεταξωτό φουστάνι, κάθε σταγόνα νερού επάνω μου λάμπει σαν σελήνη. Και πάντα μας ακολουθεί ένα κουτάβι. Μέχρι την στιγμή που θα έρθουν κι άλλοι στην παρέα μας, θα λέμε ο ένας για τον άλλον. Και θα είμαστε ένας μικρός θίασος. Κάπου εκεί αγγελόσκονη θα πέφτει στις πλάτες κι ένας Νοτιάς θα φέρνει στα πόδια μας καίκια.. Πες μου, αγάπησες ποτέ σου στα αλήθεια; Εσύ μικρή χάρτινη φιγούρα, που με κοιτάς , φορώντας τις δικές σου τις πληγές.. Ανάπαυση χρειαζόμαστε από το τόσο αίμα. Ένας υάκινθος με φιλά στο στόμα, όλα μυρίζουν την Άνοιξη που είναι να έρθει... (Ρίζες και μπουμπούκια)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου