Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

Ερωτική επιστολή


Αγαπημένε μου Ζυλ, κάθομαι στην όχθη μιας λίμνης με νούφαρα και σε σκέπτομαι. Βασικά, κάθε ημέρα σε σκέπτομαι. Θυμάμαι την Μονμάρτη, ανέβαινα τα δρομάκια με τις μυρωδιές της, περνούσα πολύ τακτικά μπροστά από το σπίτι που έμενε κάποτε το <<σπουργιτάκι>>, έπαιρνα το μετρό και επισκεπτόμουν στην άκρη σχεδόν της πόλης τον τάφο του Μόρρισον και του άφηνα ένα λουλούδι. Τις νύχτες έπινα κόκκινο κρασί και την επόμενη ημέρα τα χείλια μου ήταν σαν βαμμένα. Δεν θυμάμαι ιδιαίτερα τους εραστές μου, θυμάμαι μόνο εσένα που δεν υπήρξες ποτέ εραστής μου. Η θέληση δεν αρκεί για να διώξω την σκέψη σου. Η μνήμη μου για σένα είναι ένας κόκκινος κρύσταλλος. Εκπέμπει φως και λάμψη σπάζοντας τα μάτια μου μέσα από τις χιλιάδες έδρες του. Αν αφεθώ στην σκέψη σου πονάω. Ο πόνος έρχεται επιτακτικά και σκίζει τις αντιστάσεις μου. Ο λαιμός σου προβάλλει από το μισάνοιχτο πουκάμισο και μου θολώνει τα μάτια. Είναι γιατί πιστεύουν πως δεν έχουν δει κάτι πιό ωραίο, δεν μπορώ να τα πείσω για το αντίθετο, μοιάζει εξουθενωτικό. Μαζί σου όλα ήταν αντίθετα από αυτό που είχε κάποια στιγμή ο Άλντους Χάξλευ, -είμαστε αλχημιστές από την ανάποδ稨Αγγίζουμε το χρυσάφι και το κάνουμε μολύβι.Αγγίζουμε τον καθαρό λυρισμό της εμπειρίας και τον καταντούμε λεκτικά ανάλογο με εντόσθια και βρομιές- Η σύντομη συνεύρεση μαζί σου, ήταν όλα αυτά, αντίθετα. Έγινα μαζί σου αλχημιστής, έγινα χρυσάφι, έγινες το πιο λυρικό ποίημα στο μαυρόασπρο τετράδιο μου. Μιλούσαμε με κωδικούς, ξέρω πως σε εκείνη την αίθουσα στην μέση του Παρισιού, σε εκείνη την αίθουσα που δίδασκαν την τέχνη της γλυπτικής, σε εκείνη την αίθουσα καταφέραμε χωρίς να μας καταλάβει κανένας, μιλούσαμε με κωδικούς. Εγώ έφτιαχνα έναν κύκνο κι εσύ διάβαζες ένα ποίημα που αφορούσε έναν κύκνο στο μπαρ που βρισκόμασταν όλοι τις νύχτες. Αυτό ήταν ότι πιο λυρικό θα μπορούσε να μου συμβεί στο μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου. Τα μάτια σου ήταν μαύρες λίμνες που κολυμπούσα μέσα τους πότε σαν έμβρυο και πότε σαν γυναίκα με μακριά μαλλιά που μπλέκονταν στα φύκια και βυθιζόμουνα απαλά στον βυθό τους. Ορκίζομαι πως είδα τον βυθό σου, εσύ δεν με πίστεψες, ποτέ δεν με πίστεψες... Απότομα απομακρύνθηκες από εμένα και οι κωδικοί σου μιλούσαν συνεχώς πως αυτό το λυρικό κομμάτι έκστασης και πόνου απλά το φαντάστηκα εγώ και μόνον. Κι όμως, ξέρεις καθαρά, πως οι εμπειρίες μου είναι τέτοιες, που δεν αφήνουν περιθώρια για φαντασίες που ανήκουν σε κάποιον αδαή από τις υποθέσεις των αισθημάτων. Ακόμη ξέρεις πως είμαι ευάλωτη σε ζητήματα ειλικρίνειας . Πέρασε καιρός πολύς, η πληγή δεν αιμορραγεί πια, αλλά η θύμηση σου με πληγώνει, είναι που ματαιώνεται με την ανυπαρξία σου η ομορφιά. Θρήνησα έναν χωρισμό που ποτέ δεν συνέβη κι όμως υπήρξε. Θέλω να πω ,πως αφού δεν υπήρξαμε εραστές δεν μπορεί να υπα΄ρξει χωρισμός. Κι όμως, εγώ θρήνησα με σπαραγμό την απώλεια της ύπαρξης σου από την ζωή μου. Το πάθος ματαιώνει την αναγκαιότητα της λογικής και το ξέρεις. Υπήρξες πάθος και έγινες μια κόκκινη λίμνη. Κι άλλοτε φωτιά που έκαψε ολόκληρο δάσος, άκουγα τα δέντρα να καίγονται και να κλαίνε, είδα τους τελευταίους σπινθήρες τους να χορεύουν σαν γλώσσες μικρών ερπετών. Προσευχήθηκα για εσένα στο σύμπαν, μεταμορφώθηκα σε θηλυκό άλογο της Ανδαλουσίας με λευκή χαίτη, έτρεξα ατέλειωτες εκτάσεις και είδα τις σημύδες και τα πεύκα να γελούνε στο ξέφρενο τρεχαλητό μου. Καθώς ετοιμαζόταν να με πάρει ο ύπνος δάγκωνα την λέξη αγάπη μου ανάμεσα στα δόντια μου, την έλεγα σε πλάσματα φανταστικά μήπως καταφέρω και στην μεταφέρουνε. Η Μονμάρτη βούλιαξε από τα βήματα μου. Οι εραστές μου ζητούσαν μια θέση στην ζωή μου κι εγώ δεν ζητούσα τίποτε. Αγαπημένε μου Ζυλ, Τώρα κοιτάζω τα νούφαρα που πλέουν, υπάρχει μια ανάσα του παγωμένου Βοριά γύρω μου και αρκετά παιδιά που παίζουν με πολύχρωμα μπαλόνια. Ξαπλώνω στο γρασίδι του πάρκου, ξεχωρίζω από όλα ένα κόκκινο μπαλόνι, αυτό θα ήθελα να είμαι για να πετάξω έξω από το παράθυρο του γραφείου σου και να σε δω . Να δω αυτόν τον υπέροχο λαιμό σου και τις κατάμαυρες λίμνες των ματιών σου, να βεβαιωθώ πως υπάρχει ακόμη η ομορφιά... Αυτό υπήρξες για εμένα, ο λυρισμός της ομορφιάς.. Δική σου, Ρουθ Δ.. (Μια ερωτική επιστολή)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου