Στέκομαι στον σταθμό του τρένου με ένα φουστάνι που στάζει αίμα/
Έπρεπε να κάνω τόσους φόνους για να απαλλαγώ από την φριχτή όψη μου/
Έπρεπε να μην κοιτάξω πίσω μου/
Όχι από ένα βίτσιο, αλλά από μια βαθιά ανάγκη/
Με βλέπεις τώρα; Καπνίζω κοιτώντας το τρένο να φεύγει, το έχω φορτώσει με τόσα πτώματα/
Μα και στα πλοία που μπαίνω κρατώντας την αρχαία μου κόκκινη βαλίτσα,
εκεί μέσα της κουβαλάω πάντα κάτι από τα αγαπημένα πτώματα/
Ένα μάτι με δάκρυ, ένα στόμα μισάνοιχτο, ένα χέρι με δαχτυλίδι ασημένιο/
Τώρα περιμένω κάποιον να σκοτώσει εμένα/
Εμένα και όλα τα πτώματα που αφάνισα/
Μα οι νεκροί γυρίζουν πάντα εκεί που τους άφησες/
Όπως ακριβώς κάνει και ο δολοφόνος τους/
Έχω σκουριά στην γεύση του φιλιού μου, μην με φιλήσεις/
Είναι και το φουστάνι μου που στάζει συνέχεια αίμα/
Κανένα μοιραίο πρόσωπο δεν πένθησε για καιρό/
Τόσες εξομολογήσεις δέχτηκα από τους νεκρούς μου/
Μην ξεχνάς, κάποτε έζησαν με την ένταση μιας πεταλούδας/
Μόνο τέτοιοι είναι οι νεκροί μου/
Η ψυχή δεν ταριχεύεται/
(Μεσάνυχτα και κάτι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου