Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

μεσάνυχτα και κάτι


Στέκομαι στον σταθμό του τρένου με ένα φουστάνι που στάζει αίμα/ Έπρεπε να κάνω τόσους φόνους για να απαλλαγώ από την φριχτή όψη μου/ Έπρεπε να μην κοιτάξω πίσω μου/ Όχι από ένα βίτσιο, αλλά από μια βαθιά ανάγκη/ Με βλέπεις τώρα; Καπνίζω κοιτώντας το τρένο να φεύγει, το έχω φορτώσει με τόσα πτώματα/ Μα και στα πλοία που μπαίνω κρατώντας την αρχαία μου κόκκινη βαλίτσα, εκεί μέσα της κουβαλάω πάντα κάτι από τα αγαπημένα πτώματα/ Ένα μάτι με δάκρυ, ένα στόμα μισάνοιχτο, ένα χέρι με δαχτυλίδι ασημένιο/ Τώρα περιμένω κάποιον να σκοτώσει εμένα/ Εμένα και όλα τα πτώματα που αφάνισα/ Μα οι νεκροί γυρίζουν πάντα εκεί που τους άφησες/ Όπως ακριβώς κάνει και ο δολοφόνος τους/ Έχω σκουριά στην γεύση του φιλιού μου, μην με φιλήσεις/ Είναι και το φουστάνι μου που στάζει συνέχεια αίμα/ Κανένα μοιραίο πρόσωπο δεν πένθησε για καιρό/ Τόσες εξομολογήσεις δέχτηκα από τους νεκρούς μου/ Μην ξεχνάς, κάποτε έζησαν με την ένταση μιας πεταλούδας/ Μόνο τέτοιοι είναι οι νεκροί μου/ Η ψυχή δεν ταριχεύεται/ (Μεσάνυχτα και κάτι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου