Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014


Καμιά φορά, με τον πρίγκιπα μου παίρνουμε το φτυάρι του νεκροθάφτη και ξεθάβουμε τα πτώματα της λύπης μας. Τα κοιτάμε επιδοκιμαστικά. Έτσι κι αλλιώς χρειάζεται γενναιότητα να δεις τα πτώματα κατάματα. Έτσι κι αλλιώς χρειάζεται να αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου και τους άλλους για να επιτρέψεις να εισχωρήσει η αδιαπραγμάτευτη αλήθεια σε όλες τις κρυφές κοιλάδες σου. Λέω στο αντρικό μου alter ego, οι άνθρωποι συνηθίζουν να εμφανίζουν μόνο τα <<σκληρά τους μέρη>>, τα μαλακά τα αφήνουν σε μια κρύπτη για να μην τα δουν οι άλλοι και τους <<φάνε >>ζωντανούς -ναι, ξέρω καμιά φορά δεν χρειάζονται εισαγωγικά-.. Και τότε ο Πρίγκιπας μου εξιστορεί ιστορίες που μοιάζουν με τις δικές μου και τις δικές σου.. Πως κάθε άνθρωπος έχει μια προτίμηση σε κάτι από εμάς. Άλλος προτιμά τα μάτια, άλλος τα πόδια, άλλος τα χέρια, άλλος πάλι μόνο το φύλο μας. Έτσι, όλη η πόλη αγαπημένε μου, έχει γεμίσει πτώματα ζωντανά. Παρατηρείς να κρατούν στην αγκαλιά τους ένα πόδι, ένα μάτι, ένα μουνί, ένα πέος, ένα γόνατο και να προχωρούν βιαστικοί και χαρούμενοι. Χαρούμενοι που επιτεύχθηκε η απόλυτη απομόνωση του ανθρώπινου είδους...δια της εξαφάνισης των μαλακών μερών... Χτες, έλεγα στον πρίγκιπα μου πως στην εφηβεία με σημάδεψε ο Νικολαίδης, και σε απόλυτο φρικιαστικό βαθμό, η ταινία του (γλυκιά συμμορία). Στην γλυκιά συμμορία αγαπημένε μου, τέσσερις φίλοι που βρίσκονται εκτός του συστήματος που σου προανέφερα (αγαπώ το πόδι σου , αγαπώ μονάχα το φύλο σου κλπ) βρίσκονται μαζί, ενώνονται, αγαπιούνται και τελικά για να μην γίνουν μια σαπιοκοιλιά μέσα στον φάρυγγα της επωαστικής μηχανής των τεράτων σκοτώνουν ο ένας τον άλλον. Χρόνια πολλά ταξίδεψα στις ενδοχώρες των ανθρώπων παλεύοντας να βρω αυτήν την γλυκιά συμμορία. Πέραν των γνωστών, αίμα, σκατά και σπέρμα τα πράγματα είναι δύσκολα. Πάντα έθαβα προσεκτικά τα πτώματα, τα έπλενα με κρασί και τους διάβαζα κάτι στίχους. Μετά από χρόνια αυτά ξαναγύριζαν πίσω. Αλλά ήταν πια αργά. Είμαι αρκετά ακραίος τύπος, είμαι μια γάτα ή ένας σκύλος αλλά ξέρω να γίνομαι λύκος. Τις αγέλες τις γνωρίζω καλά κι έχω πρόβλημα με τα αρχηγηλίκια. Τώρα που ξεπέρασα τα μισά της ζωής μου βρήκα μέλη της γλυκιάς συμμορίας μου, είναι ο πρίγκιπας και τρία κορίτσια. Αυτό με ξεπερνά φυσικά καθώς και πως σιγά σιγά υπάρχει στον ορίζοντα υπόσχεση για πολύ περισσότερα. Και πάντα θα απορώ, πως αυτό δεν συνέβη στα χρόνια της νεότητας.. Λέγαμε λοιπόν χτες, βρισκόμενοι σε ένα μπαρ με όλες τις ντίβες και τους μοιραίους ηθοποιούς που μπήκαν στα όνειρα μας χωρίς ιδιαίτερες προσκλήσεις κολλημένους στους τοίχους και θανατηφόρα τζαζ -κοίτα πες σε κάποιους που δεν γνωρίζουν πως στην άθλια πόλη μας ακόμη υπάρχουν μαγαζιά που παίζουν τρομπέτες και σαξόφωνα-, λέγαμε λοιπόν πως η ζωή μας χρωστάει. Και οι δυο πληρώσαμε αρκετά, είναι θέμα ισορροπίας στο κάτω κάτω να γυρίσει η σκηνή που παίζουμε τις ζωές μας ανάποδα. Ανάψαμε μια φωτιά στο μυαλό μας πίνοντας και μιλώντας και ρίχναμε μέσα τα πτώματα. Κανένας ήρωας από εδώ και μπρος δεν θέλω να μυρίζει πτωμαίνη , κανένας να μην υπόσχεται τα πέραν της δύναμης του. Και να πει δυνατά και καθαρά εγώ γουστάρω το πόδι σου, εγώ το μάτι σου , όχι εσένα αλλά κάτι από εσένα. Δεν είναι εύκολο αγαπημένε μου να εκτίθεσαι με τα μαλακά σου μέρη... Ας υπάρξουν επιτέλους εκτιμητές και ικανοί να πηδάνε πάνω από φωτιές. Εξάλλου η μοναχικότητα κανέναν δεν έβλαψε, αυτό που βλάπτει είναι το άδειασμα από τις ταράτσες. Είναι τα φράγκα αλλά είναι και πως αυτοί που πέφτουν από ψηλά, πριν,,έχουν ήδη συνθλιβεί, γιατί εξέθεσαν τα μαλακά τους μέρη και δεν άντεξαν την μη αποδοχή και την αγάπη των άλλων.. Έχεις νιώσει να πέφτεις στο κενό ουρλιάζοντας και αλυχτώντας σαν λύκος που δέχτηκε σφαίρα; Έχεις νιώσει να πιάνεις πάτο στο πηγάδι και οι άλλοι να περνούν από επάνω σου κι όχι μόνο να σε φτύνουν αλλά και να σφυρίζουν αδιάφορα πως κανείς δεν αντιλήφθηκε τον φόνο; Ω! Απίστευτος ίλιγγος! Ηδονή μέγιστη. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει ακριβώς αν δεν έχει αναμετρηθεί με το χάος.. Κι η μεγαλύτερη ηδονή είναι, όταν έχεις αντέξει , κι όχι μόνο άντεξες γινόμενος χαμαιλέοντας αρκετές φορές, αλλά και σαν έγινες ένας γλυκός αλήτης που έχει μυρίσει από πριν πως πίσω από την καλτσοδέτα κρύβεται ένα αυτόματο στιλέτο.. Μα εσύ μονάχα προφυλάχτηκες, δεν μαχαίρωσες πισώπλατα όπως άπειρες φορές διδάχτηκες πως γίνεται αυτό στην δική σου πλάτη... Θα ξεχωρίσει κάποτε η ήρα από το σιτάρι. Μέχρι τότε θα κάνουμε γλυκιές συμμορίες που δεν θα χρειαστεί να σκοτωθούμε ούτε να σκοτώσουμε... Αυτά είναι τα αντάρτικα πόλεων κι όχι το άδειασμα ενός πιστολιού. Αυτά λέγαμε χτές. ύστερα πετάξαμε πάνω από τον εαυτό μας και τον κόσμο και κοιμηθήκαμε. Είχα έναν ύπνο ανάλαφρο και χωρίς εφιάλτες... (Του πρίγκιπα) Στον αδελφό μου. Αυτόν που έχουμε το ίδιο αίμα από διαφορετικούς γονείς..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου