Τυλίγω προσεκτικά, και με κινήσεις τελετουργικές, το ζώο της καρδιάς μου/
Να το χαρίσω θέλω, εκεί όπου ο Μάκβεθ θα συμφωνούσε/
Εκεί, που ο Μπωντλαίρ, θα χαμογελούσε/
Τα ζόμπι έχουν καταλύσει στο σαλόνι μου, διαβάζουμε μαζί και γελάμε/
Ύστερα παίζουμε, φτου ξεελευθερία, ύστερα παίζουμε, είμαστε φίλοι;/
Ύστερα μου μιλούν τις νύχτες για τα ερωτικά φαντάσματα που στοίχειωναν τις ώρες τους/
Στο σαλόνι τότε πέφτουνε κεράσια από το ταβάνι που ανοίγει/
Τρέχουν αστέρια και γαργαλούν τα άκρα μας/
Μια ερωτική ζάλη τριγυρνά ατέλειωτα, μούδιασμα τρυφερό στις απολήξεις των αγγείων μας/
Σε τούτες τις συνευρέσεις μας, θέση δεν έχουν αυτοί που ζουν την εποχή τους με δανεικά επιγράμματα, θέση δεν έχουν οι θεματοφύλακες της σκέψης χωρίς γνώση/
Τυλίγω προσεκτικά το ζώο της καρδιάς μου/
Ζητά να βρει ένα μικρό καταφύγιο/
Κλαίει σαν βρέφος σαν δεν το νιώσουν/
Φωνάζει δυνατά, σαν το ατιμώσουν με υποκριτικές ικανότητες /
Η ζεύξις των ίππων κάτω από το παράθυρο μου το καθηλώνει/
Κι εκείνα τα ζόμπι που σου έλεγα πριν/
Φεύγει η ζωή μου μα και γεμίζει/
Από την ύπαρξη των ζόμπι και των αλόγων που με γοητεύουν φρενιασμένα/
Μην με σταματήσεις αν παραληρώ από ευχαρίστηση που κόβει τα γόνατα μου/
Βλέπω τον θάνατο στον πορφυρό του θρόνο/
Τον ξεγελάει αυτό το μικρό ζώο της καρδιάς μου και σε εμένα ξεχνά να έρχεται..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου